Dat hoefde ik niet. « Ga weg. Vanavond. Of de mannen die ik heb gebeld, zorgen ervoor dat je verdwijnt. »
Angst flikkerde in zijn ogen. Hij pakte zijn sleutels en stormde naar buiten. De stilte die achterbleef was zwaarder dan welk vuurgevecht dan ook.
Ik draaide mij naar Megan.
« Waarom? » Mijn stem brak.
« Hij zei dat ze verwend was… dat ik zwak was, » snikte ze.
« Ze is een kind. Ons kind. En jij liet hem haar vernietigen. »
Ik bleef die nacht niet. Sophie sliep tegen me aan in de barak, haar kleine handje stevig om mijn mouw geklemd. Ik beloofde haar dat ze nooit meer zo’n angst zou voelen.
Twee dagen later zat ik bij een advocaat. De arts had alles vastgelegd: ondervoeding, uitdroging, muggenbeten. Mishandeling. Verwaarlozing. We bouwden snel een zaak op.
In de rechtszaal huilde Megan en beweerde dat ze gemanipuleerd was, terwijl haar advocaat me afschilderde als een afwezige vader. De woorden raakten me diep, maar ik hield stand. Mijn dienst was voor hen geweest – voor haar, voor Sophie.
Toen sprak Sophie. Haar stem trilde, maar droeg de waarheid in zich: « Hij heeft me in de garage gezet. Mama heeft het toegestaan. »
De rechtszaal viel stil. Megan snikte, maar de beslissing van de rechter was duidelijk: ik kreeg de voogdij.
Die avond liepen Sophie en ik hand in hand naar buiten. Ik droeg geen harnas, geen wapen, maar toch was het de zwaarste strijd die ik ooit had gestreden – en gewonnen.
De maanden erna waren niet makkelijk. Nachtmerries achtervolgden haar. Ze deinsde terug voor luide stemmen. Maar langzaam, met geduld en liefde, bouwden we het leven weer op. De eerste keer dat ze weer zonder angst lachte, wist ik dat de genezing was begonnen.
Soms, als ik haar vuurvliegjes zie achtervolgen, denk ik aan die nacht in de garage. Woede sluimert nog steeds, maar liefde drijft me vooruit.
Ik heb voor mijn land gevochten. Maar mijn grootste strijd was voor de toekomst van mijn dochter. En deze keer heb ik gewonnen.
