Toen sprak Sophie. Haar stem trilde, maar droeg de waarheid in zich: « Hij heeft me in de garage gezet. Mama heeft het toegestaan. »
De rechtszaal viel stil. Megan snikte, maar de beslissing van de rechter was duidelijk: ik kreeg de voogdij.
Die avond liepen Sophie en ik hand in hand naar buiten. Ik droeg geen harnas, geen wapen, maar toch was het de zwaarste strijd die ik ooit had gestreden – en gewonnen.
De maanden erna waren niet makkelijk. Nachtmerries achtervolgden haar. Ze deinsde terug voor luide stemmen. Maar langzaam, met geduld en liefde, bouwden we het leven weer op. De eerste keer dat ze weer zonder angst lachte, wist ik dat de genezing was begonnen.
Soms, als ik haar vuurvliegjes zie achtervolgen, denk ik aan die nacht in de garage. Woede sluimert nog steeds, maar liefde drijft me vooruit.
Ik heb voor mijn land gevochten. Maar mijn grootste strijd was voor de toekomst van mijn dochter. En deze keer heb ik gewonnen.
