jne, ontbrekende zendingen en een gelekte e-mail van een klokkenluider die interne memo’s onthulde over « veldkalibratie met behulp van datasets van vrijwilligers ». Maar niemand meldde zich.
Michael was een van de minstens twaalf personen die als « proefpersonen » werden geïdentificeerd. Het waren allemaal gewone burgers, die allemaal in de buurt woonden van distributieroutes voor een specifiek merk wegwerpmedisch materiaal. Op de een of andere manier zaten de chips verborgen in plakkertjes die leken op gewone kruiken.
Michael herinnerde zich dat hij het een paar weken eerder had gebruikt, nadat hij zijn arm had verrekt. Dat was het. Zo waren ze daar gekomen.
Ik zat urenlang te luisteren naar agenten die onze dagelijkse routines analyseerden: waar we boodschappen deden, met wie we praatten, wat we aten. Ze wilden een patroon. Maar ik zag alleen maar hoe gemakkelijk het gewone leven een maatstaf kon worden.
Toen ze eindelijk de resterende implantaten uit Michaels lichaam verwijderden, hield ik de hele tijd zijn hand vast. De chirurg telde er in totaal drieëntwintig. Hij vertelde me dat ze signalen met een korte reikwijdte uitzonden, waarschijnlijk om de duurzaamheid en reactie van de patiënt te testen.
Michael nam een maand later ontslag. Hij kon het kantoor, het geklets en het geluid van tl-verlichting niet meer verdragen. Hij zei dat hij het gevoel had dat iemand hem in de gaten hield.
Rechercheur Jennings bleef contact houden. De zaak kwam voor de rechter, maar de advocaten van het bedrijf verzwegen het in een schikking en verzegelden de dossiers. Niemand ging de gevangenis in. De overheid gaf een korte verklaring af over « ongeoorloofde onderzoekspraktijken », en dat was het dan.
Maar voor ons was dat niet het einde.
Soms wordt Michael nog steeds om 3 uur ‘s nachts wakker, met zijn hand op zijn rug gedrukt, ervan overtuigd dat hij iets onder zijn huid voelt bewegen. Elke keer doe ik de lamp aan en kijk ik. De littekens zijn vervaagd, maar de angst niet.
Mensen denken dat dit soort verhalen eindigen wanneer de waarheid aan het licht komt, maar dat is niet zo. Ze blijven in stille kamers, in donkere hoeken van vertrouwen die nooit volledig kunnen worden hersteld.
In de container, de schoonmaakmiddelen in het badkamerkastje, een reserve verwarmingspleister – hetzelfde merk. Ik verstijfde. Het etiket is nog een beetje in ontwikkeling. Nieuw logo, nieuwe verpakking.
Even een momentje voor Jennings.
Veel verder kwam het niet, ze zuchtte alleen maar en zei: « We controleren het. »
En in die stilte besefte ik iets wat me nog meer angst aanjoeg dan de avond waarop het allemaal begon:
We waren niet de enigen.
Of misschien trok ergens daarbuiten een andere vrouw het shirt van haar man uit, staarde naar dezelfde rode vlekken, hetzelfde patroon, en stelde dezelfde dreigende vraag:
Wat hebben ze in hem gestopt?
