En toen onverwacht nieuws.
De jaren verstrijken, de bezoekjes worden frequenter en de sms’jes worden bijna dagelijks. Joanna ontmoet de tiener die ze niet zelf heeft opgevoed, maar van wie ze altijd is blijven houden.
Totdat Hanna, toen 13 jaar oud, haar dit bericht stuurt:
« Ik ben trans. »
Schok. Niet door afwijzing. Maar door angst om iets verkeerd te doen. Joanna is niet zijn wettelijke moeder. Heeft ze het recht om te reageren? Hem te steunen? Hem te begeleiden?
Ze kiest voor de liefde. Ze kiest ervoor om bij hem te zijn.
Een tweede kans op moederschap.
Geconfronteerd met het onbegrip van haar adoptieouders, wordt Joanna een baken van hoop. Ze luistert, leert en steunt. Ze begeleidt haar kind, nu Aaron, door elke fase van zijn transformatie. Met zachtheid, geduld en een oprechte vastberadenheid om een hechte band te herstellen.
Dan ontdekt ze een vaak genegeerde waarheid: adoptie wist geen emoties, twijfels of diepe banden uit. Het is geen bladzijde die je omslaat, maar een hoofdstuk dat het leven herschrijft.
