Toen Emma wakker werd in de ambulance, leek de bleke gloed van de bovenverlichting onwerkelijk. Ze probeerde zich te herinneren waarom ze daar was. En toen kwam alles als een ijzige golf naar haar terug: Robert, de baby in zijn armen, de vrouw naast hem, de boze blik, de harde woorden. Verraad.
“Mevrouw, het komt goed. Je verloor het bewustzijn. De druk daalde”, zei de redder met een kalme stem.
Emma knikte. Ze kon niet praten. Niet nu. De hele wereld stortte in haar in.
Ze is onderzocht in het ziekenhuis. Het onderzoek bevestigde wat ze al wist: ze was in de vroege stadia van de zwangerschap, maar alles was in orde. Artsen bevelen rust en ontspanning aan, zowel fysiek als emotioneel.
Toen Sophia haar ‘ s morgens belde, antwoordde Emma met een zwakke stem.
“Wil je dat ik kom?”Vroeg Sophia.
“Nog niet . “.. Ik heb tijd nodig om na te denken.
“Ik bel je later.”Maar Emma… Laat niemand je meer pijn doen. Je verdient meer dan dat.
Na het gesprek keek Emma uit het raam van het ziekenhuis. De lucht was grijs en zwaar, maar een lichtstraal verscheen aan de rand. Misschien was het een teken. Of misschien is het gewoon toeval. Maar er was iets veranderd in haar. Ze wilde geen slachtoffer meer zijn. Ze wilde niet zwijgen.
