Toen Thomas haar uiteindelijk uitnodigde om te komen eten, niet als klant maar als vriend, zei ze ja.
Hun band groeide langzaam, gebaseerd op samen lachen en eenvoudige gebaren.
Twee jaar na de rampzalige bruiloft liep Rachel opnieuw het gangpad op, dit keer onder de blote hemel in een kleine tuin, omringd door de mensen van wie ze hield. Thomas wachtte met een vriendelijke glimlach, en Chloe stond trots naast haar als getuige.
Toen de trouwambtenaar zei dat ze mochten kussen, boog Chloe zich naar haar toe en fluisterde: « Deze keer is het echt, mam. »
Rachel glimlachte door haar tranen heen. « Ja, mijn liefste. Echt waar. »
Die avond, terwijl de zon achter de bomen verdween, hield Rachel haar dochter stevig vast en fluisterde: « Liefde is niet iets dat ons vindt. Het is iets dat we opbouwen met waarheid en geduld. »
Chloe legde haar hoofd op de schouder van haar moeder en zei: « En met moed ook. »
Rachel knikte. Ze wist dat haar dochter gelijk had.
