Slapeloze nachten.
Nadat we getrouwd waren, liet ze me comfortabel leven. Ik had een huis, een auto en financiële zekerheid. Maar ‘s avonds laat hoorde ik haar ijsberen. Soms huilde ze zachtjes in de badkamer, denkend dat ik haar niet kon horen.
Op een avond wonnen nieuwsgierigheid en bezorgdheid het van me. Terwijl ze onder de douche stond, zag ik een filmpje op haar telefoon: een wazige clip van een man die om twee uur ‘s nachts haar zaak binnensloop.
Er klopte iets niet. Ik begon te zoeken naar antwoorden.
De waarheid die alles veranderde.
De waarheid, eenmaal onthuld, was als ijskoud water. De man op de opname was een machtige figuur die haar bedreigde. Ze vreesde dat hij na haar dood alles wat ze had opgebouwd, zou afpakken.
En dus trouwde ze met me – niet voor de romantiek, maar om haar bezittingen legaal op mijn naam te zetten. Zo beschermde ze waar ze voor had gewerkt en zorgde ze ervoor dat het niet in verkeerde handen viel.
Ze keek me in de ogen en zei: « Ik wilde geen liefde. Ik wilde vertrouwen. Ik wilde weten dat wanneer ik deze wereld zou verlaten, er iemand voor me zou zijn in wie ik geloofde. »
Leven in haar schaduw.
Nu leef ik het leven dat zij creëerde – een leven van comfort, respect en stabiliteit. Maar ik draag ook de last van haar verleden. Ze is meer dan mijn vrouw; ze is iemand die gevechten heeft doorstaan die ik me nauwelijks kan voorstellen.
Op een avond omhelsde ze me stevig en fluisterde: « Als ik er op een dag niet meer ben, verbrand dan alle documenten. Leef voor jezelf, niet voor mijn onvoltooide dromen.
