Mijn broer stond midden in de balzaal tijdens ons tienjarig jubileumfeest en hief zijn glas alsof hij een oorlog had gewonnen. Hij wees naar mij en zei dat ik ooit had gedroomd van een rechtenstudie, maar te dom was geweest om toegelaten te worden. Iedereen lachte, ik ook. Ze wisten niets van de dikke envelop in mijn zak. Vijftien minuten later ging de deur weer open en kwam ik binnen als advocaat.
Mijn naam is Kayla Powell, en toen ik de grote balzaal van het Omni Severign Hotel in het centrum van Indianapolis binnenliep, voelde het alsof ik de plaats delict betrad, nog voordat die had plaatsgevonden, in plaats van een feest.
Vierendertig is een vreemde leeftijd. Je bent oud genoeg om zichtbare rimpels rond je ogen te hebben als je lacht, maar jong genoeg om nog steeds het spookachtige gewicht van je schooltas op je schouders te voelen wanneer je een kamer binnenloopt vol mensen die je kenden voordat je überhaupt iemand was.
Ik trok de zijden manchet van mijn blouse recht. Het was een diep antracietgrijs exemplaar, speciaal op mijn figuur gemaakt door een naaister in Chicago die normaal gesproken alleen opdrachten aannam van vrouwen wier namen op museumvleugels prijkten. Er stonden geen logo’s op mijn tas, geen glimmende rode zolen onder mijn hakken. Mijn hele outfit kostte meer dan de Honda Civic die ik tijdens mijn studententijd had gereden, maar je moest precies weten waar je naar keek om dat te merken. Dat was de bedoeling.
Ik was hier niet om op te scheppen over het geld. Ik was hier om op te gaan in de achtergrond totdat het tijd was om het huis af te breken.
De balzaal rook naar gebraden kip, dure eau de cologne en een wanhopige nostalgie. Boven de dj-booth hing een licht scheef hangend spandoek met de tekst “Welkom bij de lichting van 2014”, in glinsterende gouden letters die al stof deden opwaaien op de dansvloer.
Ik pakte een glas bruisend water van het dienblad dat iemand me aanreikte en liep naar de rand van de kamer. Ik hield van randen. Randen waren plekken waar je alles kon zien zonder ergens deel van uit te maken.
Ik zag gezichten die ik herkende, hoewel de tand des tijds ze had vervormd. Daar was Sarah Jenkins, die ooit strasssteentjes op slippers plakte en nu babyfoto’s liet zien aan een aandachtig publiek aan de bar. Daar was Mike Ross, de quarterback van het universiteitsteam, die er aanzienlijk zwaarder en bezweet uitzag in een shirt dat een maat te klein was. Iedereen speelde een rol, presenteerde de beste versie van zichzelf, doodsbang dat iemand de barstjes zou zien.
En dan was er Grant.
Mijn broer kwam niet zomaar binnenwandelen. Hij stormde naar binnen. Hoewel hij twee jaar jonger was dan ik, was hij er. Natuurlijk was hij er. Grant liet nooit een publiek onberoerd.
Hij stond ongeveer in het midden van de kamer, omringd door een groep mannen die te hard lachten om wat hij zei. Grant was zesendertig en knap op een manier die suggereerde dat hij veel geld aan zijn haar en nog meer aan zijn tanden had uitgegeven. Hij droeg een marineblauw pak dat hem perfect paste, een schril contrast met de rommelige huurkamers die verspreid over de kamer stonden. Hij was nu uitvoerend vicepresident van een lokaal financieel bedrijf, wat indrukwekkend klonk totdat je de personeelswisselingen eens goed bekeek.
