« Misschien had ik het mis, ik dacht dat je een veilige haven was. Maar zelfs op de eerste avond van ons huwelijk koos je ervoor om je de rug toe te keren. Dus we hebben geen reden om door te gaan. »
Ik pakte mijn spullen en verliet het hotel.
Alles achterlatend – bloemen, kaarsen, muziek en de man die nog niet mijn steun was geworden
Ik liep midden op een stralende ochtend in New York het hotel uit.
Mensen keken naar me – de bruid in een witte jurk vol tranen – maar ik schaamde me niet.
Ik voelde me alleen maar opgelucht.
De bruiloft duurde maar één dag.
Maar ik wist dat ik het juiste had gedaan: ik wilde mijn zelfrespect en de kans op echt geluk behouden.
De huwelijksnacht – waarvan men dacht dat het het begin was – bleek het einde te zijn.
Maar soms moet je de illusie durven te doorbreken om een echte reis van het hart te kunnen beginnen.