Haar lange, donkere haar zat onder het bloed en haar dure rode zijden jurk was op verschillende plaatsen gescheurd, waardoor bloederige schaafwonden op haar armen en benen zichtbaar waren. Ze was bewusteloos en ademde oppervlakkig.
Maar het was niet haar toestand die me deed verstijven.
Er hing een intense, verleidelijke parfumgeur om haar heen.
Kanaal 5.
Een parfum in beperkte oplage dat ik speciaal een maand geleden heb besteld als verjaardagscadeau voor mijn schoonzus, Zola Johnson.
Mijn hart kromp zo hard samen dat het voelde alsof ik een klap in mijn maag kreeg.
Ik kwam dichterbij en veegde het bebloede haar uit haar gezicht.
Mijn god.
Het was Zola.
Ik verstijfde, volledig bevroren, totdat er een tweede brancard naast me verscheen.
De man aan boord was er slechter aan toe.
Zijn hoofd was omwikkeld met een wit, bloeddoorweekt verband. Zijn designhemd was gescheurd, waardoor een enorme blauwe plek op zijn borst zichtbaar was. Zijn gezicht was bleek, maar zijn gelaatstrekken waren onmiskenbaar: een rechte neus, dunne lippen en dikke wenkbrauwen.
Hoe kon ik hem nou niet herkennen?
Het was Cairo Johnson.
Mijn man.
De man met wie ik de afgelopen vijf jaar mijn leven heb gedeeld.
Hij vertelde me dat hij die avond een belangrijke klant van buiten de staat moest ontmoeten en dat hij laat terug zou zijn.
Daar lag hij dan – naast zijn zus – beiden in een vreselijke toestand na het ongeluk dat laat die avond had plaatsgevonden.
Waarom?
Waarom waren ze samen?
Zola’s parfum. De sterke alcoholgeur die uit Caïro opsteeg. Hun verwarde kleren.
Plotseling vielen alle puzzelstukjes in mijn hoofd op hun plaats en ontstond er een waarheid die zo rauw en wreed was dat ik er stil van werd.
En dat was het.
Zijn “belangrijke cliënt” was zijn tere zus.
Hun “nachtelijke afspraak” vond plaats op een mooie plek waar ik niets van wist.
Pijn en verraad brandden in mijn borst. Ik wilde schreeuwen, hem wakker schudden, een verklaring eisen.
Maar ik was niet langer alleen Selene Callaway.
