Maanden later arriveerde er een brief in de post. Daarin zat een handgeschreven briefje van Dr. Cooper:
« Je vertrouwde op wat je voelde. Dat heeft je gered. Twijfel nooit aan die kracht. »
Emma stopte het briefje in Sophia’s babyboekje. Op een dag zou ze haar dochter het hele verhaal vertellen – niet als een verhaal over angst, maar over kracht die ze had verdiend door te overleven.
Tegen de lente was Emma verhuisd naar een bescheiden appartement, badend in zonlicht. De kinderkamer was klein, vredig en veilig: geen sloten, geen geheimen – alleen licht.
En toen ze Sophia zag slapen, voelde Emma iets onbekends maar krachtigs in zich groeien. Geen angst. Geen spijt. Maar veerkracht – het soort dat in vuur gesmeed wordt.
Michael zou ergens nog steeds kunnen bestaan, vol wrok en onberouw. Maar hij heeft haar verhaal niet langer vormgegeven.
Dat verhaal was nu van haar en Sophia – een verhaal over ontsnapping, uithoudingsvermogen en een toekomst die niet verlicht werd door angst, maar door vertrouwen. Vertrouwen in zichzelf. In waarheid. En in het leven dat ze eindelijk vrij was om te creëren.
