De tl-lampen in het kantoor pulseerden zwakjes en produceerden een vaag zoemend geluid, als een nerveus insect dat achter glas gevangen zat. Emma Harris schoof ongemakkelijk heen en weer op de zachte tafel, met één hand zachtjes om haar ronde buik. Met achtendertig weken zwangerschap was ze moe maar vol verwachting – dit bezoek zou haar laatste controle zijn voor de geboorte van haar dochter.
Dr. Alan Cooper, al bijna een jaar haar gynaecoloog, boog zich over het echoscherm. Normaal gesproken sprak hij tijdens deze echo’s met kalme zelfverzekerdheid – « Hier is een hoofd, daar is een hartslag » – maar vandaag trilde zijn stem. De hand die de sonde vasthield, begon te trillen.
“Is alles oké?” vroeg Emma.
« Je moet hier weggaan en bij je man weggaan, » zei hij.
« Wat? Waarom… waar heb je het over? »
Dr. Cooper slikte en draaide het scherm langzaam naar haar toe. Het wazige zwart-witbeeld toonde het profiel van haar baby – teer en volledig gevormd, met kleine vuistjes dicht tegen haar borst gebald. Maar Emma verstijfde niet en staarde naar de baby. Wat haar adem belette, was een schaduw die net buiten het beeld loerde – een vaag spoor van wat leek op een litteken op de wang van de baby, alsof er iets met angstaanjagende kracht tegen haar baarmoeder drukte.
« Je zult het begrijpen als je het ziet, » zei hij, terwijl hij de sonde wegdraaide.
Zijn hand trilde toen hij de gel van haar buik veegde. « Emma, ik kan je nu niet alles uitleggen. Maar dit is geen medisch probleem. Het gaat om veiligheid – die van jou en de baby. Heb je ergens anders onderdak? »
Veiligheid? Michael? Haar man met wie ze vijf jaar getrouwd is, de man die haar elke avond kruidenthee bracht en via haar buik tegen haar baby praatte?
Ze knikte verdoofd, hoewel haar gedachten nog steeds ronddwaalden.
« Mijn zus. Ze woont aan de andere kant van de stad. »
« Ga daarheen. Vandaag. Ga niet eerst naar huis. »
Emma kleedde zich woordeloos aan, haar hart bonsde in haar keel, haar hoofd tolde van de vragen die ze nog niet kon bedenken. Ze wilde een verklaring eisen, geruststelling – maar de uitdrukking op Dr. Coopers gezicht, bleek en versuft, maakte haar sprakeloos. Vlak voor vertrek gaf hij haar een opgevouwen vel papier. Ze vouwde het pas open toen ze trillend en nog steeds zonder motor bij de auto terugkwam.
Ze zag er drie woorden op staan: « Vertrouw op wat je weet. »
