De aanwezigheid van mijn schoonmoeder stelde me in staat me rustig op mijn werk te concentreren. Maar eerlijk gezegd, ondanks mijn dankbaarheid, kon ik een lichte, nauwelijks waarneembare onrust niet van me afschudden. Het was moeilijk onder woorden te brengen.
Valentina Andrejevna was ongetwijfeld vriendelijk. Ze zorgde uitstekend voor Olja, maar iets… iets stoorde me. Een overdreven correctheid, een onzichtbare spanning die ik toeschreef aan de bekende problemen in een schoonmoederrelatie.
« Ik kom vandaag te laat, » zei ik, terwijl ik mijn tas over mijn schouder slingerde. « De klantbespreking duurt tot vanavond. » « Maak je geen zorgen, Oleńka en ik komen prima met elkaar overweg, » antwoordde ze, terwijl ze de baby in haar armen wiegde.
« Is Lyosha vandaag ook laat? » « Ja, hij is deze week weer weg voor zaken, » antwoordde ik met een zweem van eenzaamheid in mijn stem. Ik begreep dat het werk van mijn man belangrijk was, maar de laatste tijd was zijn aanwezigheid in het gezinsleven minimaal geworden. Zijn interacties met Ola waren wat formeel geworden, minder enthousiast dan voorheen, en soms klonk er een zweem van openlijke irritatie in zijn stem.
In de auto, op weg naar kantoor, dacht ik terug aan de afgelopen weken. Het was pas een maand geleden dat ik weer aan het werk was. Mijn collega’s heetten me hartelijk welkom, maar ik wist al hoe moeilijk het zou zijn om weer in een normale werkroutine te komen.
Het combineren van moederschap en werk bleek een veel moeilijkere opgave dan verwacht. Dankzij Valentina Andreyevna hoefde ik me in ieder geval geen zorgen te maken over Ola’s kinderopvang. Haar ervaring als verpleegkundige was van onschatbare waarde.
Ze hield de gezondheid van mijn kleindochter nauwlettend in de gaten en gaf me altijd goed advies. Terwijl ik voor het stoplicht stond, keek ik op mijn telefoon of ik een berichtje had. Het was van mijn schoonmoeder.
« Olenka is in een geweldige stemming. Werk rustig en laat je niet afleiden. » Ik was dankbaar voor haar bezorgdheid, maar het hielp niet om de vage angst te verzachten die ik niet helemaal kon plaatsen.
En de volgende ochtend was alles anders. Zoals altijd kwam ik Ola’s kamer binnen. De aanblik van haar slapende gezichtje was een van de grootste vreugden van de dag.
Maar toen ik bij het bedje aankwam, zag ik dat mijn dochter al wakker was. Ze lag daar, haar kleine lichaampje vreemd gespannen, starend naar het plafond. « Goedemorgen, mijn zonnetje, » zei ik teder, terwijl ik haar hand pakte.
En op dat moment schreeuwde Ola. Het was geen gewone kinderkreet. Het was een wanhopige, hartverscheurende kreet, alsof ze doodsbang was.
Verward omhelsde ik haar en probeerde haar te kalmeren. « Wat is er, lieverd? Heb je honger? Waar ben je bang voor? » Ik hoorde Lesha’s haastige voetstappen. Hij rende naar haar toe en deed de slaapkamerdeur open.
Op dat moment werd Ola’s geschreeuw nog luider, bijna hysterisch. « Ze schreeuwt weer! » klonk de stem van mijn man duidelijk geïrriteerd. « Net als vanochtend, het is gewoon ondraaglijk! » « Lesza, ze is een kind, huilen is normaal voor haar! » zei ik, geschokt door zijn woorden, en knuffelde mijn dochter nog steviger.
« Is dat normaal? Misschien komt het doordat je ze verkeerd opvoedt? » vroeg hij koel. « Andere kinderen zijn op de een of andere manier stiller. Ik was een animemeisje. »
Ik wist gewoon niet wat ik moest zeggen. Lesha was nog nooit zo wreed geweest. Vóór onze bruiloft hield hij van kinderen, en ik wist zeker dat hij de beste vader ter wereld zou zijn.
Wat was er met hem aan de hand? « Zeg dat nou niet! Ola is pas drie maanden! » « Kan me niet schelen! Ik moet werken, ik moet me concentreren, en ik kan niet zo vroeg in de ochtend naar dit gezeur luisteren! » zei hij, terwijl hij zich omdraaide, de kamer uitliep en de deur dichtsloeg. Alleen gelaten, kon ik mijn tranen nauwelijks bedwingen terwijl ik Ola wiegde. Natuurlijk was ik een onervaren moeder en wist of begreep ik niet veel, maar Lesha’s woorden raakten me diep.
Ik begon het vertrouwen in mezelf en mijn moederlijke kwaliteiten te verliezen. Had hij misschien gelijk? Misschien deed ik wel iets verkeerd? Deze vraag nestelde zich in mijn hoofd en vergiftigde alles om me heen. Die avond kwam ik volledig ontredderd thuis van mijn werk.
De dag vloog voorbij, de woorden van mijn man galmden nog na in mijn hoofd. Zoals altijd begroette Valentina Andrejevna me in de woonkamer met Olja in haar armen. Maar er klopte iets niet.
Ola was ongewoon stil en leek volkomen uitgeput. « Welkom terug, Luba! » Mijn schoonmoeder stond op en gaf me haar dochter. « Is er iets mis? Ze ziet er lusteloos uit, » vroeg ik bezorgd, terwijl ik Ola omhelsde.
Nee, niets bijzonders, Olenka was gewoon een beetje chagrijnig vandaag. Valentina Andrejevna’s gezicht toonde vermoeidheid. Ze had bijna de hele dag gehuild.
Ik keek naar mijn dochter. Haar ogen hadden niet meer de gebruikelijke glans. Ze zag eruit alsof ze ergens bang voor was.
Hoe huilde ze precies? « Nou, zoals baby’s meestal huilen, » antwoordde haar schoonmoeder ontwijkend. « Soms huilen ze zonder reden, weet je. » Lesha kwam laat die avond terug.
Nadat ik Ola naar bed had gebracht, wachtte ik op hem. « Hallo! » Ik gaf hem een kopje thee. « Dank je wel. »
Uitgeput plofte hij neer op de bank. « Hoe was je dag? Hoe gaat het met Ola? » Ze was vandaag chagrijnig. Ze had de hele dag gehuild.
Lesha fronste. « Ik zei toch dat er iets mis is met je opvoeding. Ik denk dat mama er ook genoeg van heeft… »
