Ik lachte, niet uit amusement, maar uit ironie. Ben, die als een koning was behandeld, moest nu hard werken om te overleven in de baan die ik al sinds mijn achttiende had. “Susan,” zei ik, mijn stem kalm maar vastberaden. “Je belt me om hulp na alles wat er is gebeurd? Nadat papa mijn huis heeft afgepakt? Nadat je zei dat ik het niet verdiende? Denk je dat ik de jaren dat ik als een buitenstaander werd behandeld, zomaar zou vergeten?”
“Dorian, ik weet dat we fout zaten, maar we zijn familie. Ben is je broer. Je kunt je familie niet in de steek laten.”
‘Familie?’ herhaalde ik, met bitterheid in mijn stem. ‘Jij en papa hebben me nooit als familie behandeld. Jullie zeiden dat ik het niet waard was. Papa heeft niet alleen het huis afgepakt, maar ook het geld dat opa voor mijn opleiding had gestuurd. En nu willen jullie dat ik Ben help, die altijd voorgetrokken werd boven mij? Nee, Susan. Laat Ben leren voor zichzelf te zorgen, net zoals ik dat heb moeten doen. Ik ben je niets verschuldigd.’ Ik hing op, mijn hart bonzend. Die woorden – ‘familie’, ‘Ben heeft hulp nodig’ – hadden geen enkele impact meer op me. Niet na alles wat ze hadden gedaan.
Terwijl Gregory’s familie het moeilijk had in Ohio, vervolgde ik mijn reis in Chicago. Ik slaagde met vlag en wimpel voor mijn tussentijdse examens en Emma (mijn nieuwe vriendin van de technische club) gaf een klein feestje om dat te vieren. Ze werd een onmisbaar onderdeel van mijn leven en gaf me het gevoel dat ik goed genoeg was. Ik nam steeds meer taken op me in het bedrijf van mijn grootvader, werkte aan grotere projecten en leidde zelfs een klein bouwproject.
Op een winterdag, terwijl ik door het centrum van Chicago liep, zag ik Ben onverwacht. Hij stond op een straathoek in een dun jasje, zijn gezicht mager en ingevallen. Later hoorde ik dat Ben na hun financiële crisis naar Chicago was gegaan in de hoop werk te vinden. Maar de overgang van een bevoorrecht leven naar de harde realiteit was verwoestend voor hem. Hij zag mij als eerste en er verscheen hoop in zijn ogen. “Dorian,” riep hij zwakjes. “Hoe gaat het met je?”
“Met mij gaat het goed, Ben. En met jou?”
Hij glimlachte zwakjes, niet langer de arrogante jongen die ik ooit kende. ‘Het gaat niet goed. Het is niet meer zoals vroeger. Kun je me helpen? Een klein beetje. Ik heb niemand anders.’
Ik keek hem aan en dacht terug aan de keren dat hij de voorkeur had gekregen. De keren dat ik aan de kant was geschoven. “Ben,” zei ik, mijn stem kalm maar vastberaden. “Ik moest voor mezelf zorgen toen niemand me hielp. Jij kunt dat ook. Zoek een baan. Leer verantwoordelijkheid te nemen. Reken er niet op dat ik de fouten van je familie rechtzet.” Ik draaide me om en liep weg, mijn wandeling vervolgend door de besneeuwde straten van Chicago. Ik keek niet achterom, niet omdat het me niet kon schelen, maar omdat ik voor mezelf had gekozen.
Vandaag zit ik in mijn laatste jaar van de ingenieursopleiding. Ik werk bij het bedrijf van mijn grootvader, waar ik projecten manage en bouw aan een toekomst die ik ooit voor onmogelijk hield. Ik heb geleerd dat familie niet alleen om bloedverwantschap draait. Het gaat om mensen die in je geloven, je steunen en onvoorwaardelijk van je houden. Mijn grootvader gaf me meer dan alleen een huis en geld. Hij gaf me de kans om mijn eigenwaarde te ontdekken. Het huis in Ohio, dat van mij had moeten zijn, is nu slechts een herinnering. Ik heb het niet nodig om me voldaan te voelen. Ik heb iets beters opgebouwd, een leven naar mijn eigen keuze, omringd door mensen die mijn waarde erkennen.
