‘Ik probeer al jaren met je te praten over Troys gedrag,’ herinnerde ik haar er voorzichtig aan. ‘Elke keer wordt het gesprek een andere wending gegeven, of krijg ik te horen dat ik te streng voor hem ben.’
Vader schoof achteruit van tafel, waarbij zijn stoelpoot hard over de vloer schuurde.
“Dit gaat niet over de geschiedenis. Dit gaat erom dat je je broer in de financiële problemen laat komen in plaats van naar ons toe te komen.”
Het bekende patroon herhaalde zich: mijn handelingen werden onder de loep genomen, terwijl die van Troy boven elke kritiek verheven bleven.
Ik haalde diep adem, vastbesloten om de vicieuze cirkel te doorbreken.
‘Papa, Troy is dertig jaar oud. Hij is geen kind meer dat bescherming nodig heeft tegen de gevolgen van zijn daden. Hij heeft gekozen voor een levensstijl die hij zich niet kon veroorloven en heeft mij gemanipuleerd om die te financieren. Daar komt nu een einde aan.’
‘Dus je zet hem zomaar aan de kant? Nadat je hem zo lang voor onze neus hebt laten staan?’ Vaders stem verhief zich. ‘Is dat hoe je familiezaken aanpakt?’
De oneerlijkheid van deze karakterisering bezorgde me een benauwd gevoel op de borst.
“Ik heb hem niet in de steek gelaten. Ik heb een feit vastgesteld als reactie op uw bewering dat Troy het enige hardwerkende lid van dit gezin is. Een bewering die aantoonbaar onjuist is.”
Vader wuifde het afwijzend weg.
“Je begrijpt wel wat ik bedoel. Troy werkt met mensen, legt contacten – praktische vaardigheden.”
‘En ik niet?’ Ik stond op, mijn geduld was eindelijk op. ‘Mijn carrière vereist intensief probleemoplossend vermogen, samenwerking met internationale teams en het vermogen om bedreigingen te voorzien die de meeste mensen zich niet eens kunnen voorstellen. Dat u niet begrijpt wat ik doe, maakt het niet minder waardevol of veeleisend.’
Moeder kwam terug uit de keuken en wringde haar handen.
“Houd alsjeblieft op met ruzie maken. Dit helpt niemand.”
‘Je hebt gelijk,’ beaamde ik, terwijl ik mijn telefoon en jas pakte. ‘Daarom ga ik ook weg. Ik denk dat we allemaal tijd nodig hebben om het te verwerken.’
‘Wegrennen lost dit niet op,’ zei papa, zijn toon veranderde van boosheid naar iets dat meer op bezorgdheid leek.
‘Net doen alsof het niet gebeurd is, helpt ook niet,’ wierp ik tegen. ‘Troy liegt al jaren tegen jullie beiden over zijn financiële situatie. Hij gebruikt mijn geld om een schijn van succes op te houden. Dat zijn feiten die niet zomaar verdwijnen als we ze negeren.’
Ik liep naar de deur en bleef even staan om mijn moeder een kus op haar wang te geven.
“Ik hou van jullie allebei, maar ik kan niet langer meewerken aan de fictie binnen het gezin dat Troy perfect is en ik op de een of andere manier tekortschiet.”
Mijn moeder greep mijn arm vast, haar ogen smeekten.
“Brock, wacht even. Je vader bedoelde niet—”
‘Dat deed hij,’ zei ik zachtjes. ‘Dat doet hij altijd. Dat is nou juist het probleem.’
Ik dacht aan alle reacties van de afgelopen jaren.
“Troy scoorde de winnende touchdown,” riep mijn vader vol trots tegen iedereen in de kerk of bij familiebijeenkomsten.
“Mijn perfecte SAT-scores of overwinningen in programmeerwedstrijden leverden een korte opmerking op als: ‘Brock doet het goed met zijn computerdingen’, voordat het gesprek weer over Troy ging.”
‘Ik bel je morgen,’ beloofde ik mijn moeder, terwijl ik me uit haar greep losmaakte. ‘Als iedereen de kans heeft gehad om te kalmeren.’
