“We zijn nog steeds aan het onderhandelen over de details. Je weet hoe dat gaat. Contracten, secundaire arbeidsvoorwaarden, pakketten. Het kan nog wel een paar weken duren.”
Moeder keek me met haar gebruikelijke belangstelling aan.
‘En hoe gaat het met je werk, Brock? Werk je nog steeds bij hetzelfde bedrijf?’
De vraag bevatte de gebruikelijke subtiele bagatellisering, alsof acht jaar bij dezelfde werkgever blijven een gebrek aan ambitie betekende in plaats van stabiliteit en vooruitgang.
‘Ja, het is er nog steeds,’ zei ik. ‘We hebben net een belangrijk beveiligingsprotocol gelanceerd dat—’
‘Beveiliging zoals bewakers en camera’s?’ onderbrak mijn vader, zijn verwarring oprecht.
‘Nee, digitale beveiliging,’ begon ik uit te leggen. ‘Bescherming tegen hackers—’
‘En nu we het toch over beveiliging hebben,’ onderbrak Troy vlotjes, ‘mijn nieuwe bedrijf heeft voormalige cybersecurity-experts van de FBI in dienst genomen. Echt baanbrekend.’
En zo werd het gesprek plotseling weer teruggeleid naar Troys fictieve carrièreprestaties.
Ik zweeg, schoof wat eten op mijn bord heen en weer en vroeg me, niet voor het eerst, af waarom ik mezelf steeds weer aan deze diners blootstelde.
De stem van mijn vader doorbrak mijn gedachten.
‘Het probleem met de meeste jongeren van tegenwoordig is dat ze denken dat op een muis klikken echt werk is.’ Hij gebaarde met zijn mes om zijn woorden kracht bij te zetten. ‘Ze begrijpen niet wat echt werk is, het soort werk waarbij je aan het eind van de dag spierpijn hebt.’
Troy knikte krachtig.
“Precies. Er gaat niets boven zelf de handen uit de mouwen steken en persoonlijk contact leggen met klanten.”
Vader keek de tafel rond, zijn uitdrukking werd steeds levendiger.
“Weet je, ik zei gisteren nog tegen Bill Thompson: Troy is de enige die hier echt hard werkt. Hij begrijpt wat er nodig is om iets van jezelf te maken.”
Het was even stil aan tafel. Toen knikten moeder en Troy allebei, waarbij Troy bescheiden zijn schouders ophaalde, alsof hij wilde zeggen dat de lof weliswaar overdreven, maar niet onterecht was.
De achteloze afwijzing van mijn hele carrière – mijn jarenlange opleiding, lange werkdagen, promoties en oprechte prestaties – hing in de lucht. Er veranderde iets in me. Een leven lang ingeslikte reacties en onderdrukte frustraties kristalliseerden zich tot een moment van volkomen helderheid.
Mijn hartslag bleef stabiel, mijn ademhaling rustig. Dit was geen opwelling van woede, maar een kalme openbaring.
Ik was het zat om deze familiefictie in stand te houden.
Ik legde mijn vork doelbewust neer en maakte oogcontact met mijn vader aan de overkant van de tafel.
‘Als Troy zo hard werkt,’ zei ik zachtjes, ‘dan heeft hij die 3500 dollar die ik elke maand naar zijn rekening overmaak om zijn huur te betalen vast niet nodig. Al drie jaar lang.’
De woorden kwamen er kalm uit, bijna alsof het een gesprek was. Hun effect was echter onmiddellijk en dramatisch.
Troy, die net een slokje wijn had genomen, verslikte zich en proestte, waarbij rode vloeistof langs zijn kin op zijn smetteloze witte overhemd druppelde.
Moeders ogen werden groot van schrik.
