Hij geloofde in me, zelfs toen anderen dat niet deden. Toen hij me $800.000 gaf voor mijn boetiek, huilde ik, niet alleen om het geld, maar ook om het vertrouwen. Ik had eindelijk het gevoel dat ik iets betekende. Ik was niet langer zomaar een sidekick. Maar de barsten zijn nooit geheeld. Kristen spotte met mijn zorgvuldige spaargeld en noemde me saai. Mijn moeder zei vaak: « Kristen heeft een opvlamming. Jij, Megan, draagt de verantwoordelijkheid. »
Balanceer elkaar.” Balanceer. Het was haar excuus om Kristen het heft in eigen handen te laten nemen terwijl ik de last van verwachtingen droeg. Het was uitputtend om constant mijn zus geld te zien verkwisten terwijl ik mijn dromen aan het wegkrabben was. En toen Kristen belde om het verjaardagsfeestje van papa af te zeggen, sloeg die uitputting om in achterdocht. Haar gehaaste toon, haar zwakke excuses – dit was niet nieuw, dit was haar patroon.
Jarenlang keek ik de andere kant op en deed alsof haar leugens onschuldig waren. Maar deze keer roerde er iets in me. Haar geheim leek groter, duisterder en op mij gericht. Ik wist het nog niet, maar het feest waar ze me van probeerde te wissen, stond op het punt alles te onthullen. Mijn familie verborg zich in de schaduwen en de eerste barst in hun perfecte façade wachtte me in Salt Lake City.
Toen Kristen belde om te zeggen dat het feestje van papa was afgelast, klonk haar stem gespannen, geoefend, bijna gescript. « Het is maar een verkoudheidje, Megan. Kom niet aanvliegen, » hield ze vol, terwijl ze me van de lijn duwde. Maar papa’s 60e verjaardag was een grote gebeurtenis, een mijlpaal die hij al maanden aan het plannen was. Hij had het gehad over de gastenlijst, het menu en zelfs over het horloge waarmee hij hoopte dat iemand hem zou verrassen.
Waarom zegde hij plotseling af? En waarom via Kristen en niet via mij? Ik checkte mijn berichten. Geen enkel bericht van papa. Erger nog, geen telefoontje. Iets in Kristens toon stoorde me, alsof ze iets verborgen hield. Ik belde tante Ellen, de enige in onze familie die ik kon vertrouwen. Ze lachte bitter toen ik vroeg naar de afzegging.
Afgezegd? Megan, ik was er gisteren. Je vader was het menu aan het plannen en aan het discussiëren over welke taart we zouden bestellen. Haar woorden sloegen in als ijswater. Het feest was niet afgezegd. Kristen loog. De vraag was waarom. Ellen aarzelde even voordat ze eraan toevoegde: « Ik zag Kristen met nieuwe designertassen. Prada, Chanel. Duizenden uitgegeven op één middag. »
Ze pronkte met haar geld in de stad. Mijn maag draaide zich om. Kristen had altijd al een weelderig leven geleid, maar dit was anders. Reisjes naar Parijs, sieraden, eersteklas vluchten, een levensstijl die niet bij haar salaris paste. Ik dacht aan de obscure overschrijvingsmelding die verborgen zat in mijn rekeninggeschiedenis. Had ze geld aangeraakt dat niet van haar was? De gedachte deed mijn handen trillen.
En dus boekte ik een vlucht naar Salt Lake City. Drie uur vliegen vanuit Chicago leek niets. In het vliegtuig speelde ik haar dringende stem in gedachten af. De manier waarop ze me onderbrak, duwde ze me weg. Het ging er niet om mijn vader te beschermen. Het ging erom me buiten te houden. Toen ik landde, was het donker geworden over Sugar House. Mijn vaders straat was verlicht door geparkeerde auto’s.
Warm licht stroomde door de ramen naar binnen. Muziek en gelach vulden de nachtelijke lucht. Mijn borstkas trok samen. Het feest was zonder mij verdergegaan. Ik stapte naar binnen en forceerde een glimlach. Het horlogedoosje voelde zwaar in mijn hand. Papa zag er gezond uit en lachte met zijn vrienden. Terwijl mama bij de keuken rondhing, liep Kristen op haar hakken door de kamer, haar diamanten vingen het licht toen haar blik de mijne ontmoette.
Ze verstijfde even. Toen forceerde ze een glimlach, maar toen ze zich omdraaide, versnelde ze haar pas. Tante Ellen vond me aan de desserttafel, met mijn glas roerloos in mijn hand. « Je zus heeft tegen iedereen gezegd dat je het niet aankon, » fluisterde ze hoofdschuddend. « Dus Kristen heeft me uitgewist. »
Zelfs voordat ik de drempel over was, was Kristens leugen niet alleen bedoeld om me af te schrikken. Het had te maken met iets belangrijkers. En voordat de avond voorbij was, zou dat geheim aan iedereen onthuld worden. Het feest gonsde van het gepraat en het klinken van glazen. Maar onder het gelach hing de spanning in de lucht. Papa stond aan het hoofd van de tafel te glimlachen terwijl de gasten zich verzamelden voor de taart.
Ik hief mijn glas om een toost uit te brengen, maar zijn uitdrukking verhardde. Serieus, zelfs doordringend. « Megan, » zei hij, zijn stem sneed door het lawaai heen. « De 200.000 dollar die ik je heb gegeven. Wat heb je ermee gedaan? » De kamer werd stil. Mijn hart zonk in mijn schoenen. 200.000 dollar? Mijn glas gleed weg, bijna vallend. « Ik weet niet wat je bedoelt, » fluisterde ik met trillende stem.
Ik dacht aan $800.000 voor mijn boetiek. Maar ik heb dat geld nooit gezien. Kristen onderbrak me te snel, haar lach geforceerd. Waarschijnlijk was ze het gewoon vergeten. « Pap, ze is druk in Chicago. » Ze balde nerveus haar vuisten, haar gezicht zo bleek als een blinde. Paps ogen vernauwden zich. « Kristen, » vroeg ik aan Megan, zijn toon sneed door haar verwijt heen.
