Mam snakte naar adem, bleek en trillend. « Hou op, Claire, » zei ze scherp. « Genoeg. »
Maar ik was het zat om het te horen. « Heb je gif meegenomen naar het feest? Mijn dochter is bijna gestorven door jouw… wat… ‘zelfgemaakte tonic’? »
Mams uitdrukking verhardde. « Niet verdraaien. Ik wist niet dat ze het zou drinken. Ik heb het voor volwassenen gemaakt, niet voor kinderen. »
« Dat had je helemaal niet moeten doen, » zei ik, mijn stem brak. « Ze is zestien. »
Claire stond op en huilde nog harder. « Alsjeblieft, Aaron. Ik wist het niet. Ik wilde niet dat dit zou gebeuren. »
Lange tijd zei niemand iets. Het enige geluid was Claires snikken en het tikken van de klok.
Toen ik me eindelijk omdraaide om weg te gaan, pakte mam mijn arm vast. « Aaron, alsjeblieft, » smeekte ze. « De politie ondervraagt me. Als ze erachter komen dat het mijn tonic was… kan ik de gevangenis in. Claire ook. Ik smeek je, zoon. Geef je zus alsjeblieft een kans op leven. »
De rechercheurs kwamen twee dagen later. Ze stelden vragen – kalm, methodisch, beleefd. Ik vertelde ze alles wat ik wist, behalve één ding: dat de « tonic » van mijn moeder niet in de winkel gekocht was.
Emily werd die ochtend wakker, zwak maar alert. De opluchting was onbeschrijfelijk. Toen ik haar vertelde wat er gebeurd was, keek ze me zachtjes aan en fluisterde toen: « Het is niet jouw schuld, pap. » Maar dat was het wel. Ik vertrouwde ze. Rechercheur Harris, een lange vrouw met scherpe ogen, nam me apart. « We zullen de fles controleren, » zei ze. « Als hij besmet is, weten we het. Maar… soms zijn ongelukken gewoon ongelukken. Ongelukken. »
Ongelukken. Ik wist niet of ik moest lachen of huilen.
Die avond kwam mijn moeder naar het ziekenhuis. Ze zag er ouder en kleiner uit. Ze knielde bij Emily’s bed, haar handen trilden. « Het spijt me, » zei ze, haar stem brak. « Ik heb dit nooit gewild. »
Ik stond daar, kijkend naar de vrouw die me had opgevoed, die me had geleerd nooit zwakte te tonen, die nu snikkend aan het voeteneind van het bed van mijn dochter zat. Voor het eerst zag ik haar niet als mijn moeder, maar als een onvolmaakt mens, doodsbang om alles te verliezen.
Ik had voldoening moeten voelen. In plaats daarvan voelde ik leegte.
In de weken erna bevestigde het toxicologisch rapport het: sporen van methylalcohol. Het « tonicum » van mijn moeder was verontreinigd, waarschijnlijk tijdens de opslag. Claire werd vrijgesproken van alle aanklachten, maar ze kreeg nog steeds een taakstraf en verplichte therapie. Mijn moeder kreeg een boete en een voorwaardelijke straf.
Nadat de zaak was afgesloten, stond ik buiten het gerechtsgebouw, de koude wind streelde mijn gezicht. Claire kwam aarzelend op me af. « Ik weet dat je me nooit zult vergeven, » zei ze, « maar ik zal mezelf ook nooit vergeven. »
Ik keek haar aan, keek haar echt aan – dezelfde zus die me ooit had beschermd tegen pestkoppen, die ergens tussen adolescentie en volwassenheid de weg kwijt was geraakt. « Ik weet niet of ik dit kan, » gaf ik toe. « Maar misschien probeer ik het ooit, als ik haar niet meer op deze verdieping zie. »
Ze knikte, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.
Maanden verstreken. Emily herstelde zich langzaam, voorzichtig maar oprecht lachend. Soms, als ik haar zie glimlachen, voel ik een beetje rust in me terugkeren.
Op een rustige zondagmiddag bezocht ik mijn moeder. Ze zat op de veranda, fragiel maar kalmer. Ze keek me aan en fluisterde: « Y. »
Je hebt het juiste gedaan, Aaron. Je hebt de waarheid verteld.
Ik zat naast haar en keek hoe de zonsondergang onder de horizon verdween. « De waarheid zal niet alles oplossen, » zei hij zachtjes. « Maar misschien is dat het enige wat ons ervan weerhoudt om uit elkaar te vallen. »
En in die fragiele stilte hield de familie Walker voor het eerst in jaren op met staken en begon de stille dienst.
