Hij zal wat troost nodig hebben. En raad eens wie daar zal zijn? Ik, de tweelingzus, de zorgzame ziel. Ik zal zeggen dat mijn huis is afgebrand of dat er een ernstig probleem is en hem vragen om een paar dagen te blijven. Natuurlijk zal hij me opnemen. Vanessa was nog steeds gefascineerd door haar eigen verbeelding. En daar, beetje bij beetje, zal ik ruimte winnen. Ik zal voor hem zorgen, hem troosten tot hij niet meer zonder mij kan.
Ik word de nieuwe meesteres van dit huis, de eigenaar van een imperium, de eigenaar van alles. Ze keek Pablo aan met een ondeugende glinstering in haar ogen. En weet je wat het beste is? Niemand zal iets vermoeden. Ik ben tenslotte de rouwende zus, de ondersteunende tweeling. Iedereen zal me knuffelen en iedereen zal weten hoeveel ik van mijn kleine zusje houd. Na haar monoloog barstte de gemene vrouw in een macaber en angstaanjagend gelach uit. Pablo sloeg zijn armen over elkaar en keek haar een paar seconden zwijgend aan.
Toen begon hij langzaam te klappen, een halfcynisch gebaar. « Ik moet toegeven, het is een plan, » zei hij. « Maar waar pas ik in dit alles? Ik ga me niet bevuilen en dan met lege handen vertrekken. » Vanessa kwam langzaam dichterbij, haar verleidelijke toon aannemend. Ze ging naast hem zitten en streek met haar vinger over de borst van de butler. « Je hebt al veel gewonnen, schat, vooral de belangrijkste dingen, » zei ze met een glimlach. « Je hebt me overtuigd. »
Ik ben degene die je hier heeft gebracht, degene die je uit dat varkenshok heeft gehaald waar je in hebt gewerkt. Vergeet dat niet. Ik heb mijn connecties gebruikt, ik heb aan touwtjes getrokken. Dankzij mij ben jij de vertrouwde butler van dit huis. » Hij zweeg even en vervolgde op een donkerdere toon. « Maar ik beloof het je. Als Eduardo in mijn handen valt en ik met hem in gemeenschap van goederen trouw, maak ik me ook van hem los. » Hij moet boeten voor het feit dat hij mij niet vanaf het begin heeft gekozen. Dit zal allemaal van ons zijn.
Dit huis, dit geld, deze zaak, dit rijk. We zullen leven als koning en koningin. Niets zal ons tegenhouden. Pablo staarde haar nog even aan. Zijn geest leek vol tegenstrijdigheden, maar zijn verlangen naar macht en naar Vanessa leek sterker dan enig moreel besef. Toen greep Vanessa zijn kin met één hand vast en fluisterde kwaadaardig: « Dus, ben je het ermee eens of oneens, om me te helpen mijn kleine zusje van de aardbodem te vegen? »
Ik stuur deze gewone vrouw twee meter onder de grond. Er viel een diepe stilte. Maar voordat we verdergaan, klik op de « Vind ik leuk »-knop en zet de bel voor meldingen aan. Pas dan zal YouTube je elke keer op de hoogte stellen wanneer er een nieuwe video op het kanaal wordt geüpload. Laat het ons weten in de reacties: denk je dat de tweeling verschillende persoonlijkheden heeft, of hebben ze meer gemeen dan alleen hun uiterlijk? En nu we het erover hebben welke, vertel me vanuit welke stad je dit verslag bekijkt.
Ik laat een hartje achter in de reactie. Nu, terug naar ons verhaal. Pablo liep op Vanessa af met dezelfde intense blik die hij altijd had. Hij stopte voor haar, keek haar diep in de ogen en zei met een cynische glimlach: « Je weet dat ik gek op je ben. Nee, er is niets, absoluut niets, wat je niet van me kunt eisen. Als je je zus in een kist wilt, dan zal ze daar zijn. » Vanessa glimlachte tevreden.
Een gevaarlijke, venijnige glimlach die duidelijk maakte dat ze alles onder controle had. « Perfect, » antwoordde ze, terwijl ze lichtjes met haar tong klikte. Maar Pablo twijfelde nog steeds. Hij streek met een hand door zijn haar en vroeg: « En wanneer is dat dan? Morgen maken we haar meteen af? » Vanessa, altijd koud en berekenend, schudde langzaam haar hoofd. « Natuurlijk niet, dwaas. Denk je dat ik opschiet? Ik ken Valeria. Ze is sterk en gezond. » Als ze plotseling overlijdt, zal dat veel argwaan wekken. Eduardo is ook slim. »
Ze zou dit niet licht opvatten. Valeria heeft nog een paar weken tot haar uitgerekende datum. Het idee is om haar geleidelijk te vergiftigen en haar dan af te maken. Ze stond op en liep naar haar koffer, die in de hoek van de kamer stond. Ze ritste hem rustig open, als iemand die de laatste scène van een grimmig toneelstuk voorbereidt. Ze haalde er een zwierige zwarte jurk uit, gemaakt van dunne stof met discrete kanten details. « Kijk, ik heb al een jurk klaar voor haar wake, » zei ze met een twinkeling in haar ogen.
« Ik heb alles al geregeld. Eduardo vertrekt over een paar dagen. » Als die arme vrouw niet eerder weeën krijgt, is dit het perfecte moment. » Pablo keek alles zwijgend aan. Hij voelde de druk van wat ze moesten doen, maar zijn verlangen naar Vanessa en alles wat ze beloofde, hield hem gevangen in dit mentale plan. De volgende ochtend scheen de zon in huis. Het was een prachtige dag, zo’n dag die je hart bedriegt.
Waleria werd stralend en vol vreugde wakker. Ze was dolblij dat haar zus er was en besloot zonder aarzelen een speciaal ontbijt te maken. Met de hulp van de kok dekte ze een tafel vol lekkernijen: vers fruit, brood, verse sappen en natuurlijk de chocolade-worteltaart die haar moeder had gebakken. Ze wilde Vanessa een plezier doen. Ze wilde dat haar zus zich welkom en geliefd voelde. Ondertussen, in de logeerkamer, werd Vanessa langzaam wakker.
Ze lag nog steeds in bed en voelde de warmte van haar zuss aanwezigheid.
