« Maak je me belachelijk? » vroeg ik met een ijzige stem, terwijl ik hem recht in de ogen staarde.
“Het was maar een grapje…” mompelde hij met een ongemakkelijke glimlach.
« Een grapje? Op onze trouwdag, in een kerk? Wat is daar grappig aan? »
Ik draaide mij naar de priester.
“Vergeef mij, Vader, maar er zal vandaag geen bruiloft zijn.”
Er ging een kreet van verbazing door de menigte. Sommigen schreeuwden, anderen sloegen hun ogen neer.
Toen keek ik terug naar mijn zogenaamde verloofde. Met al mijn waardigheid verzamelde ik mijn woorden en verklaarde:
« Nou, ik heb je gered. Je bent vrij. »
Ik draaide me om en liep langzaam door het gangpad naar de uitgang. Mijn sluier streek langs de banken terwijl er overal om me heen gefluister van ongeloof opsteeg. Sommige gasten probeerden op te staan, iets te zeggen, maar ik liep door – vastberaden, onwrikbaar, zonder te stoppen.
Hij wilde een spektakel – nou ja, dat kreeg hij ook. Maar niet het spektakel dat hij verwachtte.
