“Oma, vind je dat ik er ook zonder haar mooi uitzie?”

Evelyns ogen vulden zich met tranen. « Oh lieverd, schoonheid heeft niets met haar te maken. Je straalt door je hart. »

Onder de tafel stak Claire haar hand uit en pakte Evelyns hand. Dit keer voelde Evelyn niet alleen acceptatie, maar ook oprechte verbondenheid. Claires verdediging was verdwenen en vervangen door iets sterkers: openheid en vertrouwen.

Later, toen de avond ten einde liep, kwam Michael bij Evelyn op de veranda zitten.

« Mam, » zei hij zachtjes, « het spijt me. Je had gelijk. Lily is geen pop. Maar ze is ook niet kwetsbaar. Ze is sterker dan wij allemaal bij elkaar. »

Evelyn glimlachte toen ze toekeek hoe Lily onder het schijnsel van de veranda vuurvliegjes achtervolgde.

« Dat komt omdat ze jullie allebei heeft. En omdat ze weet dat ze geliefd is. »

De nacht was warm, gevuld met het gezoem van krekels en zacht gelach dat door de open ramen klonk. Evelyn besefte toen dat familie niet draaide om het vermijden van conflicten – het ging om wat je daarna deed. Hoe je verscheen. Hoe je weer bij elkaar kwam.

Ze waren gestruikeld, ja. Maar ze hadden elkaar gekozen. Uitverkoren voor de liefde.

En voor Evelyn was dat meer dan genoeg.