Ik stond in de kroonluchters en hield mijn eerste toespraak.
Een jaar geleden verliet ik de rechtszaal met niets. Vandaag sta ik hier met alles wat ertoe doet: geen geld, maar winnaars, wetende dat eerlijkheid zegeviert.
Bedenk het applaus. En in de menigte keek David toe – glimlachend, kalm, trots.
Toen accepteerde ik hulp. « Dus, » zei hij, « wat nu, voorzitter Hayes? »
« Nu » – « Ik kan eindelijk leven. »
Hij stak zijn hand uit. « Eten? »
« Zolang we het maar niet over zaken hebben. »
« Ik doe geen beloftes, » zei hij.
Toen we de regen van Chicago in stapten, realiseerde ik me iets:
Een jaar geleden was ik onzichtbaar.
Nu was ik vrij.
Epiloog – Een jaar later
De Whitmore Foundation breidde haar activiteiten uit naar drie staten en financierde vrouwen die hun leven weer op de rails kregen en hun eigen positie ontwikkelden. Whitmore Industries floreerde – ethisch, gerenommeerd, herboren.
Mijn portret hing naast dat van mijn oom in de hal.
Beschikbaarheid van instapfuncties, van conciërges tot ingenieurs. Elke avond, voordat ik vertrok, fluisterde ik twee woorden naar de stad beneden.
Dank je wel.
Want alles wat ik verloor – liefde, troost, de dood – was de prijs voor iets onbetaalbaars.
Vrijheid.
