Tranen welden op in Beths ogen, maar ik kon niet zeggen of het tranen van schuld, schaamte of spijt waren. « Ik… ik had niet gedacht dat ze me zouden pakken, » gaf ze toe met een zachte, berustende stem. De bekentenis was een stille uitbarsting, de laatste spijker in de doodskist die ze voor zichzelf had gebouwd.
De zaal leek collectief te zuchten, de spanning nam langzaam af naarmate de realiteit begon door te dringen. Gasten begonnen te mompelen, sommigen schudden ongelovig hun hoofd, anderen fluisterden zachtjes over wat ze zojuist hadden gezien. De sprookjesachtige bruiloft was veranderd in een waarschuwend verhaal, en de held was uit de gratie gevallen.
Claire liep naar Alex toe en sloeg haar arm om hem heen om hem te steunen. « We redden het wel, » mompelde ze, haar stem nauwelijks hoorbaar boven het lawaai uit.
Beth bleef alleen achter, de last van haar daden overweldigde haar uiteindelijk. Haar wereld, gebouwd op een fundament van leugens, stortte in één avond in. Toen ze zich omdraaide om de balzaal te verlaten, leek haar ooit zo veelbelovende toekomst nu somber en onzeker.
