De kerk werd in een oogwenk stil. Hijgen golfde over de banken terwijl Helen, mijn aanstaande schoonmoeder, mijn pruik hoog in de lucht hield als een trofee. Mijn geheim was niet langer het mijne. Mijn kale hoofdhuid-bewijs van de chemotherapie die zoveel van me had afgenomen—was nu volledig zichtbaar voor familie, vrienden en vreemden.
Ik bevroor. Het boeket gleed in mijn trillende handen. Mijn eerste instinct was om mijn hoofd te bedekken, om me te verbergen voor de blikken. Hitte steeg in mijn wangen, schaamte verspreidde zich als een lopend vuurtje. Dit zou mijn trouwdag zijn, de dag dat Daniel en ik een nieuw hoofdstuk begonnen. In plaats daarvan voelde het alsof mijn wereld voor iedereen was ingestort.
Helen ‘ s stem sneed door de stilte, scherp en meedogenloos. “Zie je? Is dit de vrouw die jullie vieren? Leugenaar. Bedrieger. Ze heeft mijn zoon erin geluisd om met haar te trouwen.”
Fluisteringen vulden de kerk. Sommige gasten keken weg, ongemakkelijk. Anderen staarden openlijk, hun ogen vol verwarring. Mijn keel sloot zich alsof iemand er een touw omheen had gebonden. Ik wilde verdwijnen.
Maar toen gebeurde er iets onverwachts.
