Emily verstijfde.
Ze klemde haar theekopje stevig vast, haar hart bonkte in haar keel. Het licht van de veranda weerkaatste op de glimmende lak van de SUV toen de deur openging.
Er kwam een man naar buiten in een elegant zwart pak.
En toen – vier prachtige jonge vrouwen.
Gezichten die haar de rillingen bezorgden.
Ze waren elegant en gracieus gekleed. Hun haar was zorgvuldig gestyled en hun gezichten straalden zelfverzekerd en stralend. Een fractie van een seconde herkende Emily hen niet.
Maar toen keek ze hen in de ogen.
En het hart wist het.
Dit waren ze. Haar meisjes. Dezelfde kleintjes die ze die regenachtige nacht ruim tien jaar geleden in huis had genomen.
Alleen waren het nu vrouwen.
Voordat Emily kon opstaan, renden ze naar haar toe. Gelach en tranen verbraken de stilte. « Mama Emily! » riep een van hen.
De veranda kraakte onder hun gewicht toen ze hun armen om haar heen sloegen, waardoor ze bijna in haar stoel viel. De mok gleed uit Emily’s handen en brak op de veranda – maar ze merkte het niet eens.
Ze huilde te hard.
