Een soort crisis in mijn privéleven. Het waren niet alleen de zesduizend van mijn oom. Er waren er ook vierduizend van de vader van mijn neef. En nog eens drieënhalfduizend van mijn oudtante, die gepensioneerd was en van de bijstand leefde. Hij zei tegen elk van hen hetzelfde: « Vertel het niet aan Rebecca. Ze schaamt zich. »
Ik kon geen woord uitbrengen. Ze pakte haar telefoon en liet me screenshots van bankoverschrijvingen zien. Ze gebeurden allemaal in een periode van zes maanden – in dezelfde periode dat ik twee banen had en nauwelijks genoeg benzine had.
Ik vroeg waarom ze het me nooit had verteld. Ze zei dat ze hem te lang had geloofd. Toen begon ze te huilen. Ik troostte haar niet. Ik wilde het wel. Een deel van me wilde nog steeds mijn moeder. Maar een ander deel kon zich niet bewegen. Ik stond erbij en liet haar instorten. Toen draaide ik me om en ging weer naar binnen.
Die avond tijdens het avondeten vertelde ik mijn oom en tante alles. Mijn neef luisterde zwijgend. Uiteindelijk stond hij op, ging naar zijn kamer en kwam terug met een envelop. Er zat $1500 contant geld in.
« We dachten altijd al dat er iets mis was, » zei hij. « We hebben dit maanden uitgesteld. Het is van jou. »
Ik staarde er lang naar. Ik kon me niet herinneren wanneer iemand me voor het laatst iets had gegeven zonder er iets voor terug te verwachten. Die nacht heb ik het niet aangeraakt. Ik bedankte hem en ging naar bed. Ik heb niet geslapen. Ik bleef op en ordende al mijn bestanden: screenshots, kredietrapporten, foto’s van mijn verwoeste kamer, alles wat mijn zus en broer me hadden gestuurd, zelfs een berichtje van de baas van mijn vader met de vraag of alles in orde was. Ik stopte het allemaal in een aktetas en schreef er met stift vijf woorden op: Je bezit me niet meer.
De volgende ochtend reed ik naar het huis van mijn ouders. Er was niemand buiten. Ik ging naar de veranda, gooide de aktetas door de brievenbus en vertrok zonder te kloppen. Ik voelde me geen winnaar. Ik voelde me alsof ik eindelijk was vrijgelaten uit een gevangenis waarvan ik niet wist dat ik erin zat. En ze zaten me niet achterna, want diep van binnen wisten ze dat ze die muren zelf hadden gebouwd.
Twee weken gingen voorbij. Geen woord. Geen boze berichtjes. Geen schuldbewuste voicemails van mijn moeder. Geen sarcastische berichten van mijn zus. Alleen maar stilte. Dit maakte me banger dan hun gebruikelijke chaos, want stilte betekende dat er iets veranderd was. Ik verwachtte een uitbarsting – een tirade van mijn vader op Facebook, een dramatische verontschuldiging van mijn zus, een dubbelzinnig bericht van mijn broer – maar er gebeurde niets. Ze verdwenen, alsof ze waren verdwenen uit dezelfde wereld waarin ik nog steeds stond.
In die weken bracht mijn oom me naar een nieuwe afspraak met een advocaat. We rondden de papieren af om identiteitsfraude te melden, startten een onderzoek naar de accounts die aan mijn naam gekoppeld waren en gaven mijn burgerservicenummer op. De advocaat stelde me één vraag voordat hij de zaak aanhangig maakte: « Doe je dit voor de gerechtigheid of om het af te sluiten? » Ik zei beide. Maar diep van binnen wist ik niet meer wat afsluiten betekende. Ik wist maar één ding: ik zou ze niets laten houden wat van mij was – niet mijn geld, niet mijn naam, en zeker niet mijn stilte.
Deel 4
In de derde week voelde ik me weer een echt mens. Ik werd wakker zonder die beklemming op mijn borst, alsof ik te laat was voor iets wat ik niet wilde doen. Dankzij een vriendin van mijn tante had ik een nieuwe parttimebaan gekregen – kantoorwerk, vaste werktijden, geen geschreeuw. Ik had ‘Niet storen’ meestal aan staan.
En toen, volkomen onverwachts, kreeg ik een berichtje van mijn broer: ‘Kunnen we afspreken?’ Ik staarde er lang naar. Als het van iemand anders was geweest, had ik het geblokkeerd. Iets zei me dat ik ja moest zeggen – niet voor hem, maar voor mezelf.
We ontmoetten elkaar in een eetcafé aan de rand van de stad – neutraal terrein, laminaattafels, een plek met onbeperkt koffie en een klein Amerikaans vlaggetje bij de kassa. Ik was er als eerste en hield de deur in de gaten. Toen hij binnenkwam, leek hij kleiner dan ik me herinnerde. Dezelfde capuchon, dezelfde gebogen houding, maar dan zonder die zelfvoldane houding. Hij ging niet meteen zitten. Het eerste wat hij zei was niet « Hoi ». Hij zei: « Papa stort in. »
Hij zat daar en draaide er niet omheen. Mijn moeder was weg – ze had een scheiding aangevraagd, al haar gespaarde geld meegenomen en een klein appartement met één slaapkamer gehuurd vlak bij mijn zus. Mijn vader maakte geen bezwaar. Hij dronk meer. Hij begon om twee uur ‘s nachts oude vrienden te bellen en te schelden. Hij spijbelde van zijn werk en kreeg een berisping.
Toen zei mijn broer iets wat ik niet had verwacht. « Hij denkt dat je aangifte gaat doen. » Ik reageerde niet. Hij vervolgde: mijn zus probeerde een nieuwe creditcard aan te vragen – opnieuw onder mijn naam. Ze had niet door dat de rekeningen geblokkeerd waren. Ze werd meteen opgemerkt, raakte in paniek en verliet de stad zonder het iemand te vertellen. Ze blokkeerde hem en onze moeder. Ze verdween. « Ze zegt dat je haar leven hebt verwoest, » voegde hij eraan toe.
Ik kon het niet helpen. Toen keek hij me aan en zei: « Ik dacht vroeger
