Lily kwam binnen met iets tegen haar borst gedrukt. Ethan tuurde naar het scherm. Eerst dacht hij dat het een kussen was, totdat ze het op het bed legde. Het was zijn oude trouwoverhemd, vervaagd en gekreukt, het overhemd dat ze al meer dan tien jaar had bewaard.
Ze klom op het bed en klemde het overhemd stevig vast alsof ze hem vasthield. Toen fluisterde ze, haar stem trillend in de stille kamer:
« Ik heb je vandaag weer gemist… Het spijt me dat ik onze baby niet kon houden… Ik had het mis… Wees alsjeblieft niet meer boos op me. »
Ethans adem stokte. Tranen welden op in zijn ogen terwijl hij haar zag snikken in stof als zijn overhemd, een relikwie van haar hart.
De « vuile » lakens waren niet het bewijs van het verraad dat hij vreesde. Ze waren doorweekt van haar tranen.
Ethan begroef zijn gezicht in zijn handen, overmand door schuldgevoel. Terwijl hij promoties en afspraken najoeg, hield zij in haar eentje hun huis en hun liefde levend.
De volgende ochtend kon hij het niet meer uithouden. Hij reed vroeg naar huis, zonder waarschuwing.
Lily was buiten de was aan het ophangen toen hij achter haar kwam staan en zijn arm om haar middel sloeg. Ze schrok even en glimlachte toen verrast.
« Je bent vroeg terug! Is er iets? »
