« Zo gaat dat, » zei hij. « Techniek. Controle. Respect. »
De sportschool bruiste van energie. Tylers gebruikelijke bravoure was verdwenen en vervangen door een verbijsterde stilte. Hij was vernederd, en iedereen zag het. Marcus stapte van de mat – geen grijns, geen trotse blik. Hij probeerde niet te bewijzen dat hij beter was – alleen dat hij zich niet liet wegduwen.
Vanaf die dag keken de studenten met andere ogen naar Marcus. Hij was niet langer alleen maar ‘de nieuwe jongen’ – hij had hun respect verdiend.
De volgende ochtend vermeed Tyler oogcontact in de gangen. Ondertussen volgden gefluister en hervertellingen van de sparringpartij Marcus overal. Sommige studenten overdreven, anderen beschreven elke beweging tot in detail. Maar één ding was duidelijk: Marcus had indruk gemaakt.
Hij gaf niet om populariteit of aandacht. Hij wilde gewoon met rust gelaten worden.
Die middag, terwijl hij na school zijn boeken aan het inpakken was, zag Marcus iemand bij de deur van het klaslokaal staan. Het was Tyler – deze keer alleen, zonder vriendjes.
« Hé, » mompelde Tyler, terwijl hij ongemakkelijk heen en weer bewoog. « Eh… over gisteren. En dat koffiegedoe. Ik was te ver gegaan. »
Marcus keek hem aan. Was dit oprecht, of gewoon weer een trucje? Maar er klonk iets echts in Tylers stem – onzekerheid, misschien zelfs spijt.
Marcus antwoordde koeltjes: « Je hoeft me niet aardig te vinden. Maar je gaat me niet nog een keer zo behandelen. »
Tyler knikte langzaam. « Ja… prima. » Hij aarzelde even en voegde er toen aan toe: « Je bent goed. Dat had ik niet verwacht. »
Het was niet de perfecte verontschuldiging, maar het was genoeg. Marcus accepteerde het. Hij wist dat niet alle respect voortkwam uit vriendschap – soms kwam het voort uit duidelijke grenzen.
