De Kooi
Ik had twee jaar in Thorn Manor gewoond – een paleis van marmer, goud en stilte. Een leven in luxe was noodzakelijk voor de wereld. Voor mij was het als een kooi. Ik was een vogel erin: prachtig gekleed, maar toch gevangen.
Nu, in de achtste nasleep, is het neveneffect verwijdering. Mijn actie was de mogelijkheid waar ik aan vasthield – en de kracht die de uitgang mogelijk maakte.
Waarheid in de Bibliotheek
Op een avond werd ik door een klop op de deur naar Julians kantoor geslingerd. Vlak voordat ik de deurknop omdraaide, verstijfde ik. Stemmen filterden door het hout – Julians diepe stem en het scherpe gefluister van zijn moeder, Genevieve.
« Zodra we haar kalmeren, is wat er gebeurd is niet eens meer mogelijk, » zei Genevieve koel.
Julian, die zich meteen verveelde, « dan is het mogelijk om te trouwen. Voordat ze wakker wordt, zal het kind van ons zijn. »
« Onze erfgenaam, » zegt Genevieve vol trots.
Mijn hart bonsde zo hard dat ik dacht dat ze het konden horen. Ze waren niet van plan me een kind te geven. Ze waren van plan het af te pakken.
Een noodtas
Die nacht, terwijl Julian sliep, sloop ik zijn kantoor binnen. In de kluis vond ik de tas waar hij zo graag over opschepte – zijn ‘noodtas’. Hij beschreef hem altijd als zijn overlevingspakket voor noodgevallen. Voor mij was het een reddingslijn geworden.
Er zaten stapels geld, sleutels en paspoorten met valse namen in. Op één stond mijn foto. Mijn handen trilden terwijl ik in mezelf fluisterde: ‘Misschien heb je mijn ontsnapping al gepland, Julian.’
Ik pakte de tas, pakte de telefoon en draaide een nummer dat ik al vijf jaar niet had gebeld.
‘Hallo?’, antwoordde een diepe, onbekende stem.
‘Pap,’ fluisterde ik. Tranen welden op in mijn keel. ‘Ik ben het. Ik heb je hulp nodig. Alsjeblieft.’
Een moment stilte. Toen veranderde zijn toon, scherp en zelfverzekerd – de stem van de inlichtingenofficier die hij ooit was. « Vertel me alles. »
Ik gooide het eruit, trillend van de pijn. Toen ik klaar was, klonk er geen aarzeling in zijn stem. « Er is een chartervlucht naar Lissabon om zeven uur ‘s ochtends. Als je het haalt, regel ik de rest. »
Een gemiste vlucht
Voor zonsopgang glipte ik het landhuis uit. Mijn pols bonsde in mijn keel. Elke stap richting de luchthaven voelde als vrijheid.
Bij de balie gaf ik mijn paspoort af. De medewerker scande het en keek me toen vreemd aan. Een lange man in een zwart pak kwam dichterbij.
Hij glimlachte ironisch. « Uw man wacht op u. »
Mijn maag kromp ineen. Julian wist het. Hij was me te slim af geweest.
