Op de drieëntwintigste dag van de afwezigheid van de jongen veranderde alles.
Om 9:17 uur reden vier zwarte SUV’s met overheidskentekenplaten het parkeerterrein op. Het restaurant werd stil toen mannen in uniform met militaire precisie naar buiten stapten. Uit de voorste auto stapte een lange man in legeruniform, geflankeerd door officieren.
“Kan ik u helpen?” vroeg Mark nerveus.
« We zijn op zoek naar een vrouw die Jenny heet, » zei de agent terwijl hij zijn pet afzette.
« Ik ben Jenny, » antwoordde ze terwijl ze haar koffiepot neerzette.
« Mijn naam is kolonel David Reeves, Special Forces van het Amerikaanse leger. » Hij haalde een envelop uit zijn zak. « Ik ben hier vanwege een belofte aan een van mijn mannen. »
Hij zweeg even. « De jongen die je hebt gevoed, heet Adam Thompson. Zijn vader was sergeant-majoor James Thompson, een van de beste soldaten onder mijn bevel. »
Jenny’s adem stokte.
“Gaat het goed met Adam?”
« Hij is nu veilig bij zijn grootouders, » stelde de kolonel haar gerust. « Maar maandenlang kwam hij hier elke ochtend terwijl zijn vader op missie was. Wat sergeant Thompson niet wist, was dat zijn vrouw was vertrokken en dat Adam alleen overleefde – te trots, te bang om het iemand te vertellen. »
Zijn stem werd zachter. « Sergeant Thompson is twee maanden geleden in Afghanistan gesneuveld. In zijn laatste brief schreef hij: Als mij iets overkomt, bedank dan alstublieft de vrouw in het restaurant die mijn zoon heeft gevoed zonder vragen te stellen. Ze heeft niet zomaar een kind gevoed. Ze heeft de zoon van een soldaat waardigheid gegeven. «
Jenny’s handen trilden toen ze de brief aannam en er stroomden tranen over haar wangen.
De kolonel salueerde haar. Alle soldaten volgden. De klanten stonden stilzwijgend op uit respect. Voor het eerst stond Jenny – de stille serveerster die zo lang onopgemerkt had geleefd – in het middelpunt van de belangstelling.
Het verhaal verspreidde zich snel. Degenen die haar ooit bespotten, prezen haar nu.
Rosie’s Diner plaatste een vlag en een plaquette bij Adams stand: « Gereserveerd voor degenen die bedienen – en de gezinnen die wachten. »
Veteranen en familieleden van militairen kwamen langs en lieten briefjes, munten en andere bedankjes achter. De fooien werden gul, vaak met een boodschap erbij: « Bedankt dat je ons eraan herinnert wat belangrijk is. »
Op een dag ontving Jenny een brief, geschreven in een zorgvuldig handschrift:
Lieve juffrouw Jenny,
ik kende je naam pas die dag. Maar elke ochtend was jij de enige die me aankeek alsof ik niet onzichtbaar was. Papa zei altijd dat helden uniformen dragen. Maar ik denk dat ze soms ook schorten dragen. Bedankt dat je aan me dacht toen ik niet kon uitleggen waarom ik alleen was. Ik mis papa. En soms mis ik je pannenkoeken ook.
Je vriend,
Adam Thompson
Jenny lijstte de brief in en bewaarde hem achter de toonbank.
De maanden gingen voorbij, maar het verhaal vervaagde niet.
