Een van de jonge vrouwen deed een stap achteruit en hield Emily’s handen vast. Haar ogen fonkelden toen ze zei: « We zijn geworden wie we zijn dankzij jou. »
Een ander greep in haar tas en stopte een klein zilveren sleuteltje in Emily’s trillende handpalm. Verward keek Emily ernaar en toen weer naar hen. Het meisje glimlachte en wees naar de SUV. « Die auto is nu van jou, mama Emily. En dit is nog maar het begin. »
Emily snakte naar adem, haar knieën knikten.
Toen sprak een ander zachtjes. « We hebben ook een nieuw huis voor je gekocht. Je hoeft je nooit meer zorgen te maken. »
Emily stond verstijfd op haar veranda en klemde zich vast aan de sleutel, alsof het een droom was die ze kwijt kon raken als ze hem losliet.
De vruchten van het offer
De vier vrouwen omringden haar, hun ogen gevuld met liefde, bewondering en respect. Een van hen fluisterde: « Je gaf ons hoop toen we die niet hadden. Je gaf ons liefde toen de wereld zich van haar afkeerde. » Een ander hield haar hand stevig vast en zei: « Jij was de moeder waar we elke nacht voor baden. »
Emily’s tranen stroomden over haar wangen toen ze zich herinnerde hoe ze elke avond honger had geleden zodat de meisjes konden eten, hoe ze elke keer dat ze met vermoeide handen hun gescheurde kleren had versteld, hoe wreed de buren haar hadden toegeschreeuwd. En nu stond daar voor haar het levende bewijs van die offers: sterke, succesvolle, stralende vrouwen.
Een van hen veegde zachtjes Emily’s tranen weg. « Al het goede dat je ons hebt gegeven, mama Emily, is bij je teruggekomen. »
Emily schudde haar hoofd en fluisterde: « Ik had nooit iets verwacht. Ik wilde je gewoon een kans geven. »
