Afgelopen woensdag zou het 50-jarig huwelijksjubileum van mijn grootouders zijn geweest.
Sinds mijn grootvader, Walter, twee jaar geleden overleed, besloot mijn grootmoeder, Doris, deze dag te herdenken door te gaan eten in hetzelfde restaurant waar ze elk jaar naartoe gingen.
Met de blouse en broche die hij haar ooit had gegeven, bestelde ze hun gebruikelijke maaltijd en gaf 20% fooi – het maximum dat ze kon missen na het sparen van haar buskaartje. Terwijl ze zich klaarmaakte om te vertrekken, spotte haar serveerster Jessica luidkeels met de fooi en maakte een wrede opmerking over haar alleen-zijn, waardoor mijn grootmoeder in tranen achterbleef.
Toen oma me er de volgende ochtend over vertelde, besloot ik het incident niet online te zetten of een scène te schoppen. In plaats daarvan koos ik voor een stillere vorm van gerechtigheid. Ik reserveerde onder mijn eigen naam, vroeg specifiek of Jessica onze tafel kon bedienen en nam een vriendin mee. We kleedden ons elegant, bestelden een uitgebreid diner en lieten haar geloven dat ze een flinke fooi zou verdienen.
Toen het dessert kwam, gaf ik haar een envelop waarin geen geld zat, maar gevouwen servetten.
