« Nee… dat kan ik niet. » Haar stem werd zachter.
De agent klemde zijn hand stevig om de telefoon.
« Vertel me dan wat er gebeurd is. Je belt de politie alleen als er iets belangrijks aan de hand is. »
« Het is belangrijk… » snikte het meisje. « Mama en papa zijn in de kamer… en ze bewegen niet. »
In een oogwenk verdween de slaperigheid van de agent.
« Misschien slapen ze gewoon? Het is al erg laat. »
Nee. Ik heb geprobeerd ze wakker te maken. Normaal gesproken wordt mama altijd wakker als ik binnenkom… maar deze keer niet.
Het instinct van de agent vertelde hem dat er iets vreselijk mis was.
Een kind alleen
« Zijn er nog andere volwassenen in huis? Misschien grootouders? »
“Nee… alleen mama en papa.”
« Oké, luister dan naar me. Vertel me je adres. » Hij gebaarde naar zijn partner om de patrouillewagen gereed te maken terwijl hij de woorden van het meisje opschreef.
Voordat hij ophing, zei hij vastberaden:
« Blijf in je kamer en wacht op ons. Ga nergens heen, begrijp je? »
“Ja…” kwam het korte antwoord.
