Nu, als ik zie dat mijn dochter het draagt, voel ik me niet langer schuldig. Ik voel dankbaarheid. Dankbaarheid dat de liefde van mijn oma dankzij dat briefje weer bij me terugkwam. Dankbaarheid dat mijn dochter een stukje van haar overgrootmoeder met zich meedraagt naar de toekomst.
Wat ik ooit voor een trui hield, bleek veel meer te zijn:
een boodschap die door de tijd stroomt.
Een herinnering dat liefde niet vervaagt wanneer iemand weggaat.
Ze wacht – rustig en geduldig – tot we er klaar voor zijn om haar te vinden.
Een rood vest is niet langer alleen een souvenir.
Het is een erfenis.
Met liefde gemaakt.
Met aandacht bewaard.
Herontdekt toen we het het hardst nodig hadden.
En elke keer als mijn dochter hem om haar schouders slaat, weet ik dat oma ons nog steeds warm houdt, precies zoals ze beloofd heeft.
