Nu, als ik mijn dochter het zie dragen, voel ik me niet langer schuldig. Ik voel me dankbaar. Dankbaar dat de liefde van mijn oma via deze boodschap weer bij me terug is. Dankbaar dat mijn dochter een stukje van haar overgrootmoeder met zich meedraagt naar de toekomst.
Wat ik ooit voor een trui hield, bleek veel meer te zijn:
een boodschap die door de tijd stroomt.
Een herinnering dat liefde niet vervaagt wanneer iemand weggaat.
Ze wacht – rustig en geduldig – tot we er klaar voor zijn om haar te vinden.
Het rode vest is niet langer zomaar een souvenir.
Het is een erfenis.
Gemaakt met liefde.
Met zorg bewaard.
Herontdekt toen we het het hardst nodig hadden.
En elke keer als mijn dochter hem op haar schouders legt, weet ik dat oma ons nog steeds warm houdt, precies zoals ze beloofd heeft.
