Op mijn achttiende verjaardag gaf mijn oma me een doos ingepakt in bloemenpapier. Er zat een rood vest in dat ze zelf had gebreid. Ik keek er nauwelijks naar. Een snel « dankjewel », een kus op mijn wang, en ik was de deur uit – op jacht naar gelach, autoritjes en late plannen. Op mijn achttiende begreep ik nog niet dat elke steek uren van haar liefde bevatte.
Slechts een paar weken later stierf ze.
Het vest, nog steeds netjes opgevouwen, hing onder in de kast. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om het te dragen – niet omdat ik het niet mooi vond, maar omdat het me een schuldgevoel bezorgde. Ik negeerde haar pogingen en behandelde haar cadeau als een gewone trui. En toen was het weg. Elke keer dat ik mijn kast opende, voelde het minder als stof en meer als een stille herinnering aan de dankbaarheid die ik nooit echt had geuit.
Jaren verstreken. Het leven droeg me vooruit – studie, mijn eerste baan, verliefd worden, trouwen, moederschap. Bij elke verhuizing ging het vest met me mee, zorgvuldig opgevouwen in doosjes met het label ‘souvenirs ‘. Ik kon het niet weggooien, maar ik kon het ook niet onder ogen zien. Het werd een stil symbool van zowel liefde als spijt.
Toen ik op een regenachtige middag met mijn vijftienjarige dochter aan het schoonmaken was, vond ze het.
« Mam, wat is dit? » vroeg ze, terwijl ze een vestje uit de doos haalde. Ze hield het omhoog, haar ogen fonkelden. « Het is prachtig. Mag ik het passen? »
