Hij leek ergens in de vijftig, met grijzend haar en een pak dat er zakelijk uitzag. Hij keek me nauwelijks aan toen hij langs me wurmde om plaats te nemen.
« Pardon, » mompelde hij, zonder oogcontact te maken. Zijn stem was schor en er klonk een zweem van ongeduld in zijn toon. Hij ging zitten, pakte meteen zijn telefoon en negeerde alles om zich heen.
Een chagrijnige man bij Becca | Bron: Midjourney
Ik probeerde het van me af te schudden. We waren tenslotte allemaal gewoon bezig de vlucht door te komen. Misschien had hij wel zijn eigen problemen. Ik pakte mijn laptop erbij, in de hoop wat werk af te maken. Het was een goede afleiding van de stress die zich de afgelopen dagen had opgebouwd. Ik deed mijn oordopjes in en begon te typen, helemaal opgaand in het werk.
Ongeveer een uur na het begin van de vlucht boekte ik eindelijk vooruitgang toen de man naast mij een stewardess aanhield.
« Ik neem een whisky, puur, » zei hij op een kortaf en veeleisend toon.
Een chagrijnige man praat met een stewardess | Bron: Midjourney
Ik bleef doorwerken en probeerde zijn houding te negeren. Maar uit mijn ooghoek zag ik de stewardess hem het drankje geven. Hij nam het aan zonder een woord van dank.
Ik dacht er verder niet meer over na totdat ik het geluid van spetterende vloeistof hoorde. In een fractie van een seconde voelde ik iets kouds en nats over mijn schoot en laptop.
