Ik vertrek na de toxicologietest. Er zijn geen bedenkingen, maar de deur ging stilletjes dicht.
De erfenis was verbrijzeld. Staand voor het huis voelde ik geen woede in mijn borst, alleen aandacht. Ze hadden me niet zomaar genegeerd. Ze hadden een hele toekomst om me heen gebouwd, zodat ik nooit zou stoppen met geven. Ik greep in mijn buitenzak en haalde er een kleine stalen heupfles uit.
Niet uit gewoonte, maar uit routine. Ik bracht een speelse toost uit, een leugen onder de grijze hemel voor het huis waar het allemaal begon. Niet op hen, maar op mij. Zij gaven me een doel, fluisterde ik. Ik gaf mezelf een toekomst. Later die avond, tijdens het congresgala, klonk er iemand met zijn glas op me. Ik zei: « Op familie », ik verbond me beleefd, maar innerlijk toostte ik op iets anders.
Op vrede, op grenzen, op kiezen voor mezelf zonder excuses. Want dat is de waarheid. Ik gaf ze alles. Mijn tijd, mijn liefde, mijn vertrouwen, mijn geld. Van controle, verraad en uiteindelijk vergiftiging. Maar die nacht ontsnapte ze niet zomaar aan de test van de liefde. Ik begroef een erfenis van karakter. Die nacht hief ik het glas. Maar dit was geen familie.
