Er was een lange stilte.
Toen vroeg ze: “Waarom ben je teruggekomen?”
James keek haar eerlijk aan. “Omdat je familie bent. En Emily, onze dochter, verdient het je te kennen. Ze zag je en dacht dat je haar moeder was. Ik denk dat ze de waarheid verdient. Jij ook.”
Tranen vloeiden in Anna ‘ s ogen. “Ik weet niet hoe ik een tante moet zijn. Of wat dan ook.”
“Je hoeft het nu niet te weten,” zei James. “Eet gewoon met ons mee. Talk. Begin daar.”
Ze knikte langzaam. “Oké.”
Die avond bracht James Emily terug naar Bramble Creek. Ze staarde lang naar Anna en keek haar vader met grote ogen aan.
“Ze is Mama’ s zus, nietwaar?”
James knikte.
Emily stapte naar voren, omhelsde Anna om de taille en fluisterde: “je ruikt naar haar.”
Anna omhelsde haar rug, tranen vielen vrij.
Het was geen perfect einde. er waren wonden om te verwerken, jaren om uit te pakken. Maar het was een begin. Een tweede kans op een gezin geen van beiden wist dat ze hadden.
