Dokter Evans zweeg en liet het gewicht van zijn woorden door de kamer zakken. Viviens grijns verdween en maakte plaats voor een vleugje onzekerheid. Calebs blik schoot heen en weer tussen zijn moeder en de dokter, wanhopig op zoek naar duidelijkheid.
« Mevrouw Monroe, » vervolgde dokter Evans, zich rechtstreeks tot Vivien richtend, « uw genetische profiel bevat een zeldzame marker die generaties heeft overgeslagen. We hebben het ontdekt tijdens het genetische onderzoek. Deze marker is een unieke identificatie en komt ook voor in Luna’s DNA, wat haar afkomst bevestigt. »
De kamer hapte naar adem, de spanning was voelbaar. Viviens gezicht verbleekte en haar zelfvertrouwen brokkelde af onder het gewicht van onweerlegbaar bewijs. De stilte voelde als een eeuwigheid, elke seconde sleepte zich voort terwijl iedereen deze onthulling verwerkte.
Caleb draaide zich naar me om, zijn ogen wijd open van opluchting en dankbaarheid. « Ik wist het, » fluisterde hij, zijn stem een mengeling van bewondering en verontschuldiging. « Ik heb nooit aan u getwijfeld. »
