Het was een nummer dat ze niet herkende, maar de stem aan de andere kant deed haar bloed stollen.
« Emily, » zei haar broer Daniel hees. « Je moet naar huis komen. Mam voelt zich niet goed. »
Even kreeg ze geen adem. Het thuis dat haar had afgewezen, riep haar terug – niet uit vergeving, maar uit wanhoop. Emily keek naar haar dochter, inmiddels veertien, met dezelfde groene ogen die ze ooit in de spiegel had gezien.
Aanbevolen door
Herbeauty
القواعد الذهبية للزواج: هل تتبعينها؟
« Ik weet niet of ik ze aankan, » fluisterde Emily.
Maar diep van binnen wist ze dat ze dat zou moeten doen.
De rit terug naar Cedar Springs was niet veel veranderd – dezelfde gebarsten reclameborden, dezelfde vervallen schuren die in de wind stonden. Maar Emily was veranderd. Ze was niet langer die angstige tiener; ze was een vrouw geworden die vocht voor elk stukje waardigheid. Toch, toen ze Maple Drive afreed en in de verte het huis van Harper zag opdoemen, begonnen haar handen op het stuur te trillen.
Lily zat naast haar en staarde uit het raam. « Dus hier ben je opgegroeid? »
Emily knikte. « Ja. Dit huis betekende alles voor me. »
Haar stem trilde toen herinneringen terugkwamen – het geluid van haar moeder die gospelliedjes neuriede tijdens het koken, haar vader die hekken repareerde, Daniel die haar plaagde met haar paardenstaartjes. Maar die herinneringen werden al snel overschaduwd door de avond dat ze vertrok – het geschreeuw, de dichtslaande deuren, de stilte die volgde.
Toen ze parkeerde, stapte Daniel als eerste uit. Hij was ouder, breder, met rimpels rond zijn ogen die er eerst niet waren geweest. « Em, » zei hij zachtjes. « Je bent gekomen. »
Ze aarzelde voordat ze hem omhelsde. « Je gaf me weinig keus. »
Het huis rook nog steeds hetzelfde – een mix van oude grenen vloeren en iets lichts bloemigs. Maar de tijd had de warmte eruit gezogen. Hun moeder, Margaret, zat op de bank, met een deken over haar schoot. Haar haar, ooit kastanjebruin en trots, was nu zilver, en haar gezicht was bleek en vertrokken. Even zag Emily niet de vrouw die haar had verbannen, maar iemand klein en kwetsbaar – een mens.
« Hoi, mam, » zei Emily.
Margarets ogen werden groot alsof ze een geest had gezien. Haar stem brak. « Emily? »
« Ik ben het. »
De lippen van haar moeder trilden. « Jij… je had niet moeten komen. »
De woorden troffen Emily als een klap in haar gezicht, maar ze deinsde niet terug. « Daniel zei dat je ziek was. »
Margaret draaide zich om. « Ik heb niet om je medelijden gevraagd. »
Lily bleef verstijfd in de deuropening staan. Emily legde een hand op haar schouder. « Mam, dit is Lily. Je kleindochter. »
