Toen hij vertrok voor het ontbijt, stopte ik hem in het stopcontact. Dit was geen video – het was een map vol foto’s. Tientallen vrouwen. Ryan erbij. Sommigen zagen er openhartig uit, anderen… zagen er niet met wederzijdse instemming uit.
En toen zag ik het uiteindelijke bestand: “Claire_Final.jpg.”
Ik kreeg een knoop in mijn maag.
Het was geen urn die hij die nacht had geknuffeld. Het was bewijs: trofeeën.
Toen wist ik dat het niet verdriet was dat hem aan die doos bond. Het was schuldgevoel.
Ik klapte mijn laptop dicht, trok mijn kleren aan en pakte met trillende handen mijn tas in. Toen ik bij de deur kwam, trilde mijn telefoon. Een berichtje van hem:
Waar ga je heen, lieverd?
Je had de doos niet moeten openen.
Ik verstijfde in de gang, mijn telefoon stevig geklemd. Mijn keel werd dichtgeknepen. De lucht in de hotelgang voelde te stil, te stil – alsof het hele gebouw zijn adem inhield.
Hij wist het.
Ik beantwoordde het berichtje niet. Ik stopte mijn telefoon in mijn zak en rende weg. De lift was te langzaam, dus rende ik de trap af, mijn sandalen klapperend op het beton. Mijn hart bonsde bij elke verdieping die ik passeerde – vijf, vier, drie. Toen ik de lobby binnenstormde, botste ik bijna tegen een piccolo.
“Mevrouw, gaat het?” vroeg hij.
« Bel de politie, » hijgde ik. « Alstublieft. Kamer 712. Mijn man… »
De woorden bleven in mijn keel steken. Hoe leg je zoiets uit? Dat de man met wie je drie dagen geleden getrouwd bent, misschien wel zijn ex heeft vermoord – en misschien wel anderen?
De piccolo’s ogen werden groot en knikten, terwijl hij naar de telefoon reikte. Ik rende door de schuifdeuren de vochtige Hawaïaanse ochtend in. De oceaan glinsterde aan de overkant van de straat, dezelfde oceaan die de avond ervoor zo prachtig had geleken. Nu voelde hij eindeloos en wreed.
Ik belde zelf de politie vanuit een taxi. Ik deelde alles met hen: de doos, de video’s, de flashdrives. Ze zeiden dat ik naar een veilige plek moest gaan en niet terug naar mijn kamer mocht. Ik boekte de eerste vlucht terug naar Californië, mijn handen trilden nog steeds toen ik de chauffeur geld gaf.
