Hij lachte bitter.
« Omdat ik wilde zien of iemand met me wilde trouwen om wie ik ben, niet om het geld van mijn familie. »
« Voor jou liepen drie vrouwen weg na hun verloving. Ze zeiden allemaal dat ze van me hielden. Totdat ze de rolstoel zagen. »
Ik stond daar zwijgend, voelde me klein en beschaamd.
Na een moment werd zijn toon weer scherp.
« Je moeder kwam zelf naar me toe. Ze zei dat ze ‘haar dochter zou ruilen voor haar schuld’. Dus stemde ik toe. » Ik wilde zien of het bij jou anders was. »
Zijn woorden sneden als glas door me heen.
Ik wist niet of ik hem moest haten, medelijden met hem moest hebben – of mezelf moest haten.
Die nacht zei hij niets meer. Hij draaide zich om en zweeg.
Ik zat tot zonsopgang op de rand van het bed, terwijl de tranen zachtjes vloeiden.
De volgende ochtend beval hij een van de bedienden hem naar buiten te begeleiden.
Toen hij wegging, fluisterde ik:
« Als je mijn moeder wilde straffen, is dat je gelukt. Maar alsjeblieft… haat me niet. Ik heb hier nooit aan mee willen doen. »
Hij zweeg even en vervolgde.
Vanaf dat moment begon het leven in het landhuis te voelen als leven in een glazen kooi.
Ethan sprak nauwelijks. Hij werkte de hele dag en bracht zijn nachten door in zijn privéstudeerkamer.
En toch merkte ik iets vreemds op: hij deed nog steeds alsof hij invalide was in het bijzijn van anderen.
Op een avond ving ik per ongeluk zijn telefoongesprek met zijn arts op:
« Houd mijn herstel alsjeblieft geheim. » Als mijn stiefmoeder en haar zoon erachter komen dat ik weer kan lopen, dwingen ze me mijn erfenis af te staan. »
Plotseling begreep ik het.
Hij stelde me niet alleen op de proef – hij verstopte zich voor zijn eigen familie.
Zijn vader was jaren geleden overleden en liet een enorm fortuin na. Zijn stiefmoeder en stiefbroer wilden er altijd de controle over hebben.
Vanaf die dag begon ik hem stilletjes te helpen.
Elke avond zette ik een warme maaltijd voor zijn deur neer.
Soms, toen ik later keek, waren de borden leeg.
Op een avond zag ik hem op het balkon lopen, alleen in het maanlicht aan het sporten. Ik deed alsof ik hem niet zag.
Op een ochtend hoorde ik zijn stiefmoeder telefoneren. Haar stem was laag en boos:
« Ja, zorg ervoor dat de verzekeringsclaim wordt afgerond. Als hij herstelt, zijn we alles kwijt! »
Mijn maag kromp ineen.
Ze wilden Ethan weg hebben – voor altijd.
Die avond stopte ik een briefje onder zijn kussen.
« Als je me vertrouwt, kom dan morgen niet thuis. Er staat iets vreselijks op de planning. »
De volgende ochtend kondigde Ethan aan dat hij plotseling op « zakenreis » ging.
Die nacht brak er brand uit in het landhuis – vlammen sloegen uit zijn slaapkamer.
« De kamer van de meester staat in brand! » schreeuwde het dienstmeisje.
Als Ethan erbij was geweest, zou hij zijn gestorven.
Rechercheurs bevestigden later dat de bedrading was beschadigd, wat opzettelijk was.
Zijn stiefmoeder werd gearresteerd.
Te midden van de zwaailichten van de politieauto’s sprak Ethan me voor het eerst aan met oprechte warmte in zijn ogen.
« Dus… de enige die geen misbruik van me heeft gemaakt, was jij. »
Hij stond op – op twee benen – en liep naar me toe, mijn hand pakkend.
« Bedankt dat je me hebt gered… en dat je bent gebleven, zelfs nadat ik had gelogen. »
Ik glimlachte door mijn tranen heen.
« Misschien zagen we pas echt wie je was toen we verliefd werden. »
Een jaar later hadden we weer een bruiloft – dit keer een intieme, aan zee in Monterey, Californië.
Geen rolstoel.
Geen geheimen.
Geen schulden.
Terwijl Ethan naast me door het gangpad liep, verdwenen de bittere woorden van zijn moeder, zijn pijn en mijn schaamte in het geluid van de golven.
Mijn moeder zat op de eerste rij en huilde zachtjes.
Ik glimlachte alleen maar, en voor het eerst voelde mijn hart zich lichter.
Want soms betekent vallen niet het einde van de liefde – het gaat erom de waarheid te ontdekken.
En soms moeten twee mensen samen vallen… om echt samen te staan.
