Het huis zat vol met familie en vrienden. Gelach galmde van de muren, glazen klonken en stemmen overlapten elkaar in een vrolijke chaos. Zijn neven en nichten verdrongen zich rond de stereo en kozen al hun volgende afspeellijst. Zijn ouders zaten comfortabel op de bank wijn te drinken. Mijn vader en moeder zaten bij het raam en observeerden de kamer, zoals altijd, rustig met een vriendelijke glimlach en een bedachtzame blik.
Ik voelde me alsof ik op een feestje was. Ik voelde me alsof ik op een feestje was. En even stond ik mezelf toe te geloven dat de avond misschien licht en vrolijk zou zijn.
Ik was in de keuken en herschikte het bord met hapjes dat ik uren eerder had klaargemaakt. Ik had de hele dag in de keuken doorgebracht met het bereiden van babyspinaziesoufflés, met krab gevulde champignons en caprese-spiesjes. Het was een maaltijd die planning, geduld en tijd vereiste.
Ik schikte de toppings, haalde diep adem en tilde het dienblad op. Toen ik de woonkamer binnenkwam, nog steeds warm glimlachend, sneed Aidans stem als een mes door de lucht.
Het aarzelende gegrinnik van mensen die niet wisten hoe ze anders moesten reageren, klonk. Het gesprek bleef in de lucht hangen.
Ik verstijfde, nog steeds met het dienblad in mijn handen. Mijn hart bonsde in mijn oren.
Een vrouw staat peinzend in de woonkamer | Bron: Midjourney
