We bonden het om de nek van Bonnie’s chagrijnige, dikke kat, meneer Pickles, en openden het zijhekje.
“Wees subtiel,” fluisterde ik.
Bonnie rolde met haar ogen. « Hij is een kat, Fern. Hij heeft de subtiliteit uitgevonden. »
We openden voorzichtig het raam en lieten de kat naar binnen glippen. We keken naar de uitzending vanaf Bonnie’s laptop: gang… keuken… stem. Delia’s stem.
« Oh, Gary… Tom is nog steeds in Oregon. En ik ben eindelijk van mijn schoonmoeder af. Ik ben blij dat we elkaar nu vaker kunnen zien. »
Dan gegiechel. Dan gekreun. Luid, repetitief, vol intensiteit. Bonnie verslikte zich in haar thee.
We hebben de beelden opgeslagen. Vervolgens besloten we een projector, een leeg vel papier en een strategisch geplande uitzendtijd te gebruiken.
Vrijdagavond. Thomas’ vliegtuig landde om 18:10 uur. Delia was buiten de nephortensia’s aan het water geven. De kinderen waren nog op de schaakclub.
Om 19:01 uur reed Toms auto de oprit op. Ik voegde me bij hem aan de rand van het gazon.
