De kamer werd stil. Mijn hart bonsde.
« Wat… wat bedoel je? »
Ze keek trillend naar beneden.
« Anna was mijn zus. »
Ik deinsde achteruit. Mijn gedachten raasden door mijn hoofd. Het meisje dat ik me herinnerde, het meisje met wie ik veertig jaar lang een glimlach had gedragen – weg?
« Zei ze, » fluisterde de vrouw, terwijl de tranen stroomden. « Ze was jong. Onze ouders hebben haar stilletjes begraven. Maar iedereen zei altijd dat ik op haar leek… dat ik sprak zoals zij… dat ik haar schaduw was. Toen je me op Facebook vond, ik… ik kon het niet laten. Je dacht dat ik haar was. En voor het eerst in mijn leven keek iemand naar me zoals ze naar Anna keken. Dat wilde ik niet kwijtraken. »
Ik voelde de grond onder me wegzakken. Mijn ‘eerste liefde’ was dood. De vrouw voor me was niet zijzelf – ze was een spiegel, een geest die Anna’s herinneringen met zich meedroeg.
Ik wilde schreeuwen, vloeken, eisen waarom ze me had bedrogen. Maar toen ik haar zag, trillend en kwetsbaar, besefte ik dat ze niet zomaar een leugenaar was – ze was een vrouw die haar hele leven in de schaduw van iemand anders had geleefd, onzichtbaar, ongeliefd.
Tranen brandden in mijn ogen. Mijn borst deed pijn van verdriet – om Anna, om de gestolen jaren, om de wrede speling van het lot.
Ik fluisterde hees:
« Wie ben je eigenlijk? »
Ze hief haar gezicht gebroken op.
« Mijn naam is Eleanor. En het enige wat ik wilde was… weten hoe het voelt om uitverkoren te zijn. Eén keer maar. »
Die nacht lag ik wakker naast haar, niet in staat mijn ogen te sluiten. Mijn hart was in tweeën gescheurd – tussen de geest van het meisje van wie ik hield en de eenzame vrouw die haar gezicht had gestolen.
En ik besefte: liefde op hoge leeftijd is niet altijd een geschenk. Soms is het een test. Een wrede.
