Om 6:58 uur begon het gezoem. Ila, toen mama drie keer achter elkaar. Ik liet het rinkelen.
De berichten begonnen binnen te stromen. Dat kun je toch niet menen? Dit is echt ziek, Martin. Zo werkt familie niet.
De ironie was puur, kernachtig. Om 8:24 uur stond Ila voor mijn deur. Ik deed de deur net ver genoeg open om haar in de ogen te kijken.
« Je bent gek geworden, » zei ze met haar armen over elkaar. « De stichting sluiten? Heb je enig idee wat dat met ons doet? »
« Je bedoelt jij en Cancún? » vroeg ik. Ze huiverde.
« Je bent gewoon boos over de verjaardag. »
« Stop, » snauwde ik. « Je bent het niet vergeten. Je vond dat ik je tijd niet waard was. Echt waar, toch? » Ze beet op haar lip, maar ontkende het niet.
« Je hebt je punt gemaakt, » siste hij. « Gefeliciteerd. Je hebt iedereen pijn gedaan, gewoon om je eens machtig te voelen. »
« Nee, » zei ik. « Ik ben eindelijk gestopt met mezelf pijn te doen, alleen maar om jouw illusie in leven te houden. » Ik deed de deur dicht. Ik sloeg hem niet dicht, maar hij sloot als een hoofdstuk.
Vijf minuten later startte de manipulatiemachine. Een nieuwe groepsapp: We moeten eens afspreken. Devon: Bro, ik moet vandaag rekeningen betalen. Meen je dat nou? Ila: Je straft mijn dochter ook. Ze houdt van je. Riley, mijn nichtje, mijn zwakke plek. Slimme zet. En dan de genadeslag. Een privébericht van mama: Je vaders hart kan deze stress niet verdragen. Als hem iets overkomt, komt het door jouw geest.
Ik liet mijn telefoon vallen. Maar iets in me was verhard. Ik pakte hem op, drukte op de opnameknop en sprak in de microfoon. « Dit is een bericht aan mijn familie. Elk telefoontje, elke keer dat je me schuldgevoelens aanpraatte, elke keer dat je me negeerde tot je iets nodig had. Ik ben niet boos. Ik ben er klaar mee. Zeg je dat dit de familie uit elkaar drijft? Nieuwsflits: Er was geen familie. Er was een bank met een hart, en die is net gesloten. Ik ben je niets verschuldigd. »
