Op het huwelijksfeest van mijn zus stond mijn moeder plotseling op en kondigde aan de 200 gasten aan: « Nou ja, ze was tenminste geen complete mislukking zoals mijn andere dochter – wier geboorte mijn leven heeft verwoest en mijn dromen heeft vernietigd. » Mijn vader knikte instemmend en voegde er kil aan toe: « Sommige kinderen worden gewoon verkeerd geboren. » Mijn zus lachte wreed: « Eindelijk heeft iemand gezegd wat we allemaal al dachten! » De hele zaal barstte in lachen uit. Ik sloop stilletjes weg, zonder ook maar één keer om te kijken. Maar de volgende ochtend nam mijn moeder een telefoontje aan dat haar bleek en sprakeloos maakte.
De kroonluchters schitterden boven de grote balzaal van het Fairmont Hotel in Chicago en wierpen een zacht, gouden licht over de tafels die bedekt waren met ivoorkleurige doeken en versierd met delicate rozen.
Glazen klonken, gelach galmde door de zaal en een vrolijke live jazzband speelde vrolijk, wat een vrolijke sfeer opleverde. Het had een onvergetelijke avond moeten worden, en wel om de juiste redenen: een viering van liefde, familie en saamhorigheid.
Maar voor mij, Emily Carter, werd het de nacht die mijn leven in twee afzonderlijke hoofdstukken verdeelde: ervoor en erna.
Ik was stilletjes binnengekomen, gekleed in een ingetogen donkerblauwe jurk die geen aandacht trok, en had een plekje aan de rand van de kamer uitgezocht.
