Theo en ik waren zeven jaar getrouwd. Ik was vierendertig, werkte thuis als grafisch ontwerper en tot voor kort beschouwde ik ons huwelijk als perfect, solide en vlekkeloos. Maar alles veranderde op de avond van het feest dat we gaven om zijn promotie te vieren.
Wij waren “dat” stel. Degene waar anderen met bewondering naar keken tijdens een etentje met vrienden. Degenen die zelfs hand in hand liepen in de supermarkt en salsa kochten uit de schappen, als twee geliefden die net een eerste date achter de rug hadden.
We lachten vaak om dezelfde grappen, maakten elkaars zinnen af en leken nooit zonder gespreksstof te zitten. Zelfs in moeilijke tijden vonden we een balans alsof het de normaalste zaak van de wereld was.
De enige jaren dat onze relatie stukliep, waren de eerste twee, toen we wanhopig probeerden zwanger te worden. Elke mislukte test was als een stille golf die me met vreugde optilde. Er waren maanden dat ik me afvroeg of ik de schuld had van deze leegte. Elk doktersbezoek eindigde in een diepe stilte, en ik had alleen negatieve teststrips in mijn handen, terwijl vrienden ons trots de echo’s van hun kinderen lieten zien.
Op het feestje van mijn man wees onze vierjarige dochter naar een vrouw en zei: “Mam, dat is die vrouw met de wormen.”
Toen ik eindelijk zwanger werd, vond ik het een wonder. En toen Mira geboren werd, viel alles op zijn plaats: zij was de draad die onze losse stukjes aan elkaar naaide. Met haar in mijn armen had ik echt het gevoel dat ik het perfecte leven had.
Mira was toen vier jaar oud: nieuwsgierig, pijnlijk eerlijk en in staat iedereen te verrassen met haar oprechtheid. Ze was dol op appelsap zonder stukjes en kondigde altijd luidkeels aan wanneer ze naar het toilet moest, zelfs in de kerk.
