De andere gasten bleven hetzelfde, luid lachend, ritmisch dansend, zich ontspannend gedragend bij dure drankjes, maar het gemompel rond Kenji begon steeds zuurder te worden. Wat doet die gast hier? Hij danst en praat niet. Hij was waarschijnlijk uit pure noodzaak uitgenodigd. Wist je dat hij grond in Sayulita heeft gekocht? Wat belachelijk om zoveel geld te hebben en niet te weten hoe je je moet gedragen.
De kritiek was vermomd als een grap, maar Julia, die voorbijliep, voelde de woorden als slecht ingepakte dolken. En hoewel ze wist dat het niet haar taak was om iemand te verdedigen, kromp haar maag bij elk woord ineen. Die avond, tijdens het diner, liep Julia weer naar zijn tafel, niet tegen het protocol in, maar omdat iets haar dwong. Ze zette een bord voor hem neer dat ze niet mocht dragen.
Kenji keek haar vriendelijk aan. Deze keer zei ze niets, keek hem slechts even aan met een vastberaden maar serene uitdrukking, alsof ze wilde zeggen: « Je bent hier niet alleen. » Ze draaide zich om en hoorde een lage vrouwenstem achter zich. « Heb je de serveerster gezien? Wat doet ze om met hem te praten alsof ze vriendinnen zijn? » De woorden raakten haar harder dan ze wilde toegeven, niet uit schaamte, maar uit hulpeloosheid.
In die kamer zou ze nooit meer zijn dan een serveerster. En toch had ze net iets gedaan wat niemand daar had gekund: met hem praten, naar hem luisteren. Die avond, toen de dj de muziek overnam en de lichten dimden, wist Julia dat er iets aan de hand was.
Niet in de kamer, maar in haar, en ook in hem. Kenji keek nog een laatste keer op naar de dansvloer, waar koppels dansten zonder hem uit te nodigen, zonder er zelfs maar over na te denken, en op dat moment ontmoetten hun blikken elkaar weer. Zonder na te denken maakte ze een gebaar dat leek op een stille uitnodiging, nauwelijks waarneembaar, bijna onvergeeflijk voor iemand zoals zij in die context.
Hij bewoog niet, maar sloeg zijn blik ook niet neer. De balans van het feest begon te kantelen, en niemand had het door. De muziek veranderde. De dj verving de bolero’s door een zachte instrumentale versie van een romantische klassieker. De dansvloer werd wat leeg en maakte plaats voor de oudere stellen, die elkaar met langzame, ceremoniële bewegingen omhelsden.
Het was het meest emotionele moment van de avond. Foto’s, onderdrukt gelach, lauw applaus. Julia was nog steeds aan het werk, maar haar gedachten waren ergens anders. Kenji had zich niet bewogen sinds zijn aankomst. Hij had er al meer dan drie uur gezeten en een wereld geobserveerd die hem er niet bij wilde hebben. Niemand had met hem gesproken, niemand had hem uitgenodigd om te dansen.
En toch bleef hij recht, alsof hij dat allemaal niet nodig had, alsof hij in stilte het ongemak van anders zijn, een buitenlander, alleen, verdroeg. Maar ze kon het niet meer aan. Met haar hart bonzend in haar borst en haar keel dichtgeknepen, liep Julia opnieuw naar hun tafel, dit keer zonder dienblad, zonder excuses, alleen zij vóór hem.
Kenji keek haar aan met een mengeling van verbazing en opluchting, en toen sprak ze in het Japans, haar stem trillend maar vastberaden. « Wil je met me dansen? » De stilte viel onmiddellijk. Ze hadden niet eens hun stem verheven, maar iets in de atmosfeer leek te bevriezen. Hij staarde haar aan, alsof hij twijfelde of hij het goed had begrepen. « Nu, » vroeg hij, zonder zich te bewegen.
Julia knikte. Ze wist niet waarom ze het deed. Ze probeerde geen indruk te maken. Het was geen daad van rebellie. Ze had gewoon het gevoel dat niemand anders het zou doen, en dat hem daar laten alleen maar een klein maar wreed onrecht zou toestaan. Kenji aarzelde. Zijn handen trilden lichtjes, maar hij stond op. Hun stappen naar de dansvloer waren traag en voorzichtig.
Aanvankelijk merkte niemand hen op, maar toen ze de rand van de kring dansers bereikten, begonnen de ogen te draaien. Een serveerster en de Japanse miljonair dansten. De muziek ging door, maar de gesprekken vervaagden geleidelijk, alsof er iets niet paste in het perfecte plaatje van die avond. Julia danste niet als een professional, maar haar passen waren oprecht.
Ze keek Kenji in de ogen met een tederheid die niets terugverlangde. Kenji van zijn kant bewoog zijn voeten onhandig, maar met waardigheid. Ze dansten niet goed, maar ze dansten wel. En even, een kort, fragiel, mooi moment, leek het alsof de wereld hen accepteerde. Mensen keken naar hen, ja, maar zonder te spreken. Sommigen met verbazing, anderen met een soort respectvolle nieuwsgierigheid.
Er zat iets poëtisch in die scène. Zelfs de dj, zonder te weten waarom, liet het nummer nog een paar seconden langer doorspelen. Julia glimlachte. Kenji glimlachte nauwelijks. Het was de eerste keer die avond, en even geloofde ze dat alles goed zou komen, dat dit kleine gebaar genoeg was om de kloof te overbruggen, dat de barrière tussen hen en ons met één dans gebroken kon worden.
